18 Zagadka

Dla Ryan ll

Siedzę na sofie trzymając w ręce szklankę soku jabłkowego, który tak uwielbiamy z Verdasem. Jestem już w swoim apartamencie, a na dywanie bawi się Leon oraz jego kuzynka, która chwilowo przebywa u szatyna. Alice to bardzo żywiołowe dziecko. Nie mam pojęcia jak rodzice z nią wytrzymują. W salonie pachnie choinką. Nie za sprawą żywego drzewka, ale dzięki pięknej świeczce. Nie miałam miejsca na takie ozdoby jak świerk, tym razem muszą wystarczyć lampki oraz mały mikołaj przy telewizorze. Leon wstaje i zabiera mi szklankę z sokiem. Robię naburmuszoną minę. A śmiech dziewczynki rozchodzi się po całym mieszkaniu. Odpowiadam jej tym samym. Nikt potem nie wie z czego się śmieje. To jest najlepsze. Jesteśmy niczym rodzina.

Gdy Alice oraz Leon śpią, tak w moim apartamencie, dzwoni do mnie numer prywatny. Wacham się chwilę, w końcu odbierając. Niepewnie przykładam sprzęt do ucha. Słyszę szmery. Kto normalny dzwoni do mnie o drugiej dwadzieścia trzy nad ranem? Oby to było coś ważnego. Nagle po drugiej stronie słyszę Mike'a. Zaraz umysł mi się rozjaśnia, wszystkie narządy pracują na najwyższych obrotach. Czuję dudniącą krew w moich tętnicach i żyłach. Czego on może do cholery chcieć? Po tym jak powiedziałam Verdasowi o nim, wiadomości na chwilę ustały. Za to zaczęło się dzwonienie, przez większość dnia telefon wyciszałam, ale dziś zapomniałam o tym. Po co ja odbierałam? Głupia, głupia, głupia!
- Witaj Violetto! Z tej strony M. czy mogę zająć chwilę? - Da się  wyczuć jego sarkazm. Drań.
- Och, Mike! Jest środek nocy. Mów co masz do powiedzenia i zakończmy tą bezsensowną konwersację.
- Mała, spokojnie. Widzę, że Verdas wyjaśnił Ci podstawy. Nie chcę wiele. Po prostu potrzebuję Cię na jedną noc. - O niedoczekanie Twoje!
- Zwariowałeś czy jak? Przecież Cię nie znam, jaką mam pewność, że nic mi nie zrobisz? Nie ma opcji. - Zaczynam podnosić głos. Strasznie mi zimno. Stoję na środku kuchni i wykłucam się z jakimś wariatem.
- Mogę mieć dla Ciebie większe znaczenie niż Ci się wydaje, Castillo. Lepiej mnie słuchaj. A Twoje życie nie jest tak idealne jak Ci się wydaje. Więc jak? - Zatkało mnie. Czy tajemniczy człowiek wie coś czego sama nie wiem? To musi być jakaś zagadka. Kończę połączenie, przerywając facetowi w połowie zdania. Zaraz przychodzi sms z adresem i godziną. Zagryzam wargę do krwi. Po chwili już zasypiam. Nowy Rok miał być lepszy.


Jem kiełki z fetą, orzechami włoskimi oraz pomarańczą, gdy do kuchni wchodzi Leon. Naprawdę wygląda pięknie w blasku porannego słońca, które swoją drogą za krótko gości w ciągu dnia.
- Musimy pogadać Viola. - Głos chłopaka wyrywa mnie z patrzenia w zieleninkę.
- Viola! - Patrzę na niego, no co! Zamyśliłam się!
- Tak, mów. - Silę się na uśmiech, ale wydarzenie z nocy przyprawia mnie o dreszcze i na dodatek mam się z NIM spotkać.
- Tylko mnie posłuchaj, okej? Bo wiesz ta gra wczoraj to ja no... - Człowieku do rzeczy! Chciaż nie powiem, słodki jest jak się tak miesza.
Unoszę brwi ku górze i patrzę mu w oczy, prosto w te piękne źrenice o intensywnym kolorze. A Leon robi głęboki wdech.
- Bo ja na serio mówiłem, podobasz mi się. - Och czyli to nie przez procenty? To cudnie.
Wstaję z krzesła, patrzę nadal na jego twarz. Będę tak miła i pomogę mu trochę w wysłowieniu się.
- Doprawdy Leonie? Podobam Ci się... - z każdym krokiem podchodzę bliżej, stoję z nim twarzą w twarz, czuję jego oddech - tylko?
Zaczynam go całować, najpierw lekko muskam jego policzek, potem schodzę niżej i niżej... zatrzymuję się kilka milimetrów od jego warg.
- Skoro tylko podobam, no cóż, na nic więcej nie mogę sobie pozwolić, jesteś w pracy. Uśmiech nie schodzi mi z twarzy. Odchodzę z chęcią wykonania kolejnej pokusy. Jednak okazuje się to zbędne. Facet to jednak mięczak. Leon przyciąga mnie do siebie tak nagle, że ląduję w jego ramionach.
- No dobrze, może podobasz mi się na tyle, że Cię kocham. - Nie daje mi czasu na odpowiedź, po prostu miażdży mnie swoimi ustami. Jest mi tak przyjemnie. Ale nagle szatyn odrywa się ode mnie.
- A Ty nie masz mi nic do powiedzenia? - Pyta.
- Ja myślałam, że Ty to po naszym pierwszym spotkaniu zauważyłeś. - Chichoczę, bo wiem, że nie pałałam do niego zbytnia sympatią.
- A tak, tak, wtedy. No fajnie, a wierz mi, że Twój strój na mojej sesji nie był przypadkowy. - Teraz uśmiech schodzi mi z twarzy. Mam ochotę rzucić się na niego z pięściami, nie dosłownie, ale jednak to robię. On skutecznie blokuje mój atak. Trzyma moje nadgarstki.
- No więc powiedz jak bardzo mnie lubisz Kicia. - Mruczy mi do ucha, a ja podświadomie odchylam głowę do tyłu, szatyn obcałowywuje moją szyję. Och.
- Yyy, no więc lubię Cię bardzo - kolejny mokry całus - trochę bardziej... - on całuje mnie już w usta, z języczkiem - dobrze, kocham Cię Verdas!
On widocznie na to czekał, lądujemy w mocnym uścisku.


Już czas, jednak pójdę tam. Leon pojechał do siebie, droga wolna. Przecież wrócę szybko, tylko tam zajrzę. Zamykam drzwi na klucz, wychodzę na zewnątrz. Jest ciemno no i zimno, jak na styczeń przystało. Po dziesięciu minutach wyciągam telefon i patrzę na adres, to już nie daleko. Przyspieszam kroku, bo jest mi zimno. Gdy docieram na miejsce, nikogo tam nie zastaje, to po prostu nieoświetlona część jakiegoś starego placu, za sklepem. Opieram się o ścianę, sprawdzam godzinę, czekam. Po chwili denerwuję się. Ten pacan mnie wystawił! Ruszam do domu, nie będę tu stać. Zaczyna padać śnieg. Nagle podchodzą do mnie dwaj faceci. Przyciskają mną do muru i patrzą mi w oczy.
- To ona Cray
- Dobra, idziesz z nami panienko, szef już czeka...



Witajcie Aniołki Wy moje kochane! ♥
Pierwszy post w 2o16, co o nim sadzicie?
Publikuję ten rozdział po czasie, bo w weekend się nie wyrobiłam.
Mamy styczeń, byłam sobie dziś w szkole... ale było okay.
Zimno wszędzie! U Was też takie mrozy? O matulu!
Więc zamiast uczyć się na historię i wos, ja skończyłam dla Was chapter.
Mam nadzieję, że rekompensuje on moje spóźnialstwo, pp prostu ja też mam życie :D
A co do anonimków to niech mi nie wypisują kiedy next i kiedy go mam wstawić, bo to, że dodawałam nieraz rozdziały w piątki to tylko wynika z tego, że miałam czas i chęci dodać, na prawdę powinnam wstawiać w sobotę/niedzielę.
No nie chcę nikogo obrażać i cieszę się, że czekacie.
Ale widzicie, każdy sobie na spokojnie wrócił i gitara.
Mam też naukę, zrozumcie Kiciulki.
Także nie przedłużam, zostawiam Wam 18.
Do next!
Xoxo

Melloniasta:*