19 Cichy głos

Dla marCysi! ♥

Jeden z goryli ściąga mi opaskę z oczu. Ciemność - to pierwsze co widzę. Nerwowo rozglądam się na wszystkie strony. Porwali mnie? Okradną? Zgwałcą? W jakim celu tu jestem?  Po chwili moje oczy przystosowują się do ciemności. To jakaś stara rudera na przedmieściach, dobre pół godziny drogi na północ, a może południe? Śmierdzi tu szczurami i stęchlizną. W co ja się wpakowałam? Biorę wdech, ale zaraz zaprzestaję tego czynu, bo widzę JEGO.  Mike. To jedyna rzecz na jego temat jaką o nim wiem, jedna pozytywna, reszta to szemrana przeszłość. Denerwuję się, nie mam pojęcia czego on może chcieć. Czuję lodowaty dreszcz biegnący beztrosko wzdłuż mojego kręgosłupa. A w powietrzu unosi się pył, kurz i strach.
- Jak już wiesz, jestem kumplem Twojego Leona i nic do niego nie mam, ale szukałem Ciebie! - Celuje we mnie swoim palcem. Unoszę brew zdziwiona. On kontynuuje.
- No nie patrz tak, może trochę Cię postraszyłem tymi wiadomościami, ale miałem chociaż ubaw. - Śmieje się, a ja trzymam rękę na wodzy, nie uderzę go.
- Człowieku, znam tylko twoje imię, więc jesteś mi obojętny jak powietrze. - Podnoszę głos, czuję jego dłoń na barku, więc ją strącam.
- Violka, bez powietrza nie da się żyć. A poza tym moje nazwisko to Colls. - W pierwszej chwili nie kojarzę, ale potem wszystko staje się banalnie proste. Ale... to nie możliwe.
Chodzę roztrzęsiona po pomieszczeniu. W NY taki nazwisk są tysiące jak nie miliony. To przecież nie jest prawda. Znów słyszę ten cholerny śmieszek.
- To czego Ty chcesz ode mnie? Mike? Nie psuj mi życia. - Krzyczę już bez zahamowań. Nie panuję nad sobą i emocjami, które się we mnie skumulowały.
- Violka, chciałem odnaleźć w tym zasranym świecie rodzinę, jesteśmy z Lis sami, zrozum. - Boże, jeszcze ona! Oszaleję, mój szkolny wróg nr. 1
Za dużo informacji, za wiele.
- Dobra daj swój numer, oddzwonię jak to wszystko sobie poukładam, a teraz pozwól mi wrócić do domu.
On kiwa głową, rzuca karteczkę z ciągiem dziewięciu cyfr i wychodzi, po chwili widzę dwóch goryli. Wracam do domu. Do Leona.


Wszystko jest normalnie, ta sama sypialnia, kołdra, lampka. Kolejny normalny dzień. Nie dla mnie, po przebudzeniu znów widzę to miejsce, tego zagubionego chłopaka, który martwi się o siostrę. Szukał mnie, bo chciał znaleźć kogoś bliskiego. Z zamyśleń wyrywa mnie Verdas. Całuje moje czoło, wiążąc krawat. Kręcę głową i poprawiam mu supełek. On dziękuje mi czułym pocałunkiem.
- Nie przy mnie, dzieci. - A tak Alice, mała cwaniara dzięki, której można się pośmiać.
- Mogłaby z Tobą dziś zostać, mam pilną sprawę na mieście. - Zgadzam się.
Verdas wychodzi, ja zostaję z małą w mieszkaniu. Muszę się przeprowadzić, ale jak? Przecież znalazłam tu rodzinę. Cholera jasna. Muszę im pomóc, a co na to Verdas?
- Kiedy bierzecie ślub? - Głos młodej wyrywa mnie z zamyślenia. Czuję, że mi gorąco.
- Alice to nie ode mnie zależy. - Mówię cichutko, ale ona dobrze to słyszy.
- Bo moja mamusia też miała chłopaka, a potem zaszła w ciążę i ją zostawił. Teraz chodzi smutna. Ma kilku nowych kolegów. Nie martw się, Leoś taki nie będzie. Klepie mnie po kolanie i idzie do kuchni. Jestem w szoku. Jest taka mała, a tyle przeszła, wychowuje się bez ojca.
- Co jemy? - Uśmiecham się i podążam w stronę kuchni.
- Może pizza?
- Tak!

Po południu Leon jest już u mnie. Jest taki młody, a dla tylu osób jest ważny i widzą w nim wzór. Nikt by nie powiedział, że jest starszy ode mnie o rok. To Bóg nie człowiek. Ma tyle siły i uroku, że ach... Zagrywam wargę, kiedy niesie kubek herbaty odziany tylko w dres. Tors zostaje odsłonięty.
- Gorąco tu, nieprawdaż? - Chłopie albo się ubierzesz, albo nie wytrzymam. Jego uśmiech, ugh...
- Yyy... tak, bardzo. - Odpinam dwa guziczki od koszuli w kratę, swoją drogą mojej ulubionej, która odsłania nieco moje kształty.
Na reakcję nie muszę długo czekać, zaraz słyszę jak syczy. Oj, biedak poparł się. Uśmiech nie schodzi mi z twarzy. Dopinam jednak te guziki, nie chce, żeby sobie coś zrobił.
- Bo na ostrym dyżurze wylądujesz, a ja nie chce Cię mieć na sumieniu. - Chichram się na cały głos. Ucisza mnie dopiero Leon, znaczy jego usta. Długo zajmujemy się sobą. Wreszcie odrywa się od mojego faceta i kładę dłoń na jego wargach, dając mu znak, że już wystarczy.
- Ostry dyżur to możesz dopiero mieć Kocico. Ty. Ja. Dziś. Łóżko. Zabawimy się w doktora. - Robię wielkie oczy, on tylko się śmieje.
Nabrał mnie.
- Ha, ha. Śmieszne.
Wychodzę, udając obrażoną.
- A nie bawiłaś się nigdy w szpital? Kochanie!

Postanawiam zadzwonić do Mike'a. Jest 23.27 może nie śpi? A gdyby nawet, to trudno. Chyba jednak czekał na mój telefon bo odbiera już po drugim sygnale. Ja nawet nie zdążyłam się jeszcze porządnie zdenerwować. Co jak co, ale Colls obraca się w nieciekawym towarzystwie. Biorę głęboki wdech.
- Halo, Mike? - Słyszę swój cichy głos. Muszę uważać, Leon śpi za ścianą.
- Witam kuzynkę. Jak tam? Przemyślałaś sobie wszystko.
- No powiedzmy.
- Violu, z kim rozmawiasz? - Tylko nie Leon. 
Puls nagle przyspiesza, a ja stoję jak słup soli. Nie wiem co robić.

Witajcie aniołki!
Przybyła Wasza Mell i przywlokła ze sobą 19 rozdział.
Jestem naprawdę padnięta, a postarałam się i cały dzień przeznaczyłam na ten chapter. Naprawdę. Coraz trudniej mi to pisać. Jest tyle nowych pomysłów...
To nic, dam radę i skończę to co zaczęłam. 
Nie było mnie długo. Dobra tydzień, ale musiałam i poprawić oceny, i dodatkowo uporać się z internetem, który odmówił mi posłuszeństwa. Bałam się, że nie zobaczycie 19 dziś.
A no i dziękuję każdemu kto dowiedział mój blog i np. został tu na dłużej, zbliżamy się do 40 obserwatorów i jest już 20k. A do tego komentarzy przybywa!
Sukces! ♡♡♡
Dzięki Wam!
Teraz oceńcie to u góry.
Do next!

Melloniasta:*