17 Abonent czasowo niedostępny

Dla wszystkich Aniołków!♥ 

Czy ja muszę mieć tak porąbane życie? Niby sławna, piękna, bogata, a ma przesrane. Oto cała Violetta Castillo. Och, i jeszcze ten brak prywatności.  Nawet popłakać spokojnie nie mogę. Kłamstwo to jedyna rzecz jaka na razie mi wychodzi w życiu. Ludzie, którzy mnie otaczają to cholerni kłamcy, aktorzy, idealnie odgrywający swoje role. Moje życie legło  w gruzach po poznaniu jednego tylko człowieka. Mianowicie to Leon Verdas, partacz życia cudzego jakich mało na tym świecie. Niby pomocny, ale zawsze znajdzie w tym plus dla siebie. Przebiegły, towarzyski, tajemniczy, kochany. Sprzeczne? To nic nowego dla niego. Tylko szkoda, że to ja stałam się jego pionkiem w najbardziej chorej grze jaką stworzono - życiu. Kilka dni temu uświadomiłam sobie, że nie jest mi obojętny, a gdybyśmy nawet zechcieli być razem to nic nie stoi na przeszkodzie. Jednak niedawno zostałam poinformowana, że przeszkody są, głównie chodzi tu o jedną, dość ważną. Młodość pcha nas w objęcia różnych niepotrzebnych sytuacji czy wydarzeń, z których potem można wybrnąć bardziej lub mniej. Jak się okazało Pan Idealny ma pewne minusy, ostatnimi czasy dopadła go przeszłość. Starzy znajomi z lat nastoletnich, czyli sam najgorszy syf.

- Viola ja Ci wyjaśnię, ale nie teraz i nie tutaj. - Taak? Ja poczekam, przecież codziennie ktoś nęka mnie i obserwuje, spoko, luz.
- Kurde! Leon! Kim ty jesteś? - Przecież łudziłam się, że go znam. Dowiedziałam się, że lubi minimalizm kolorystyczny, jest ułożony, ma plan na wszystko. Teraz to wyobrażenie mogę sobie wymazać. Wyrzucić i zapomnieć o NIM. 
- To dla mnie ciężkie, nikt poza rodziną o tym nie wie. Daj mi czas, muszę sobie to poukładać. - Ahh... Zrobił sobie męty w wieku nastu lat i dopiero teraz będzie to sobie układał. Ludzie trzymajcie mnie!
Może nie jestem jakoś super tolerancyjna, ale tu nie tylko o niego chodzi. Przez znajomość z nim, jakiś M. może mnie skrzywdzić, nie tylko mnie, a rodzina?
- Przemyśl to sobie nieodpowiedzialny dupku i wróć jak będziesz chciał pogadać.
- Violka, gdzie idziesz? Jestem Twoim ochroniarzem! - Nie drzyj się tak, wstyd, wstyd, i wstyd. 
- Do domu.

Przyznaję, wtedy na mieście za bardzo odpłynęłam. Poniosło mnie. Leon wrócił wtedy w środku nocy. Miał szczęście, że trochę się o niego martwiłam i czekałam na niego pięć godzin. Rodzinie wmówiłam, że Verdas ma swoje sprawy. Jak już wiadomo kłamię idealnie. Perfekcyjna chociaż w tym. W końcu doczekałam się historii rodem z dobrego filmu. Byłam w nie małym szoku. Na prawdę, teraz słysząc Leon Verdas niczego już nie jestem pewna. Zastanawiam się nad zmianą ochroniarza oraz przeprowadzką. Potrzebuję tego, szczególnie po tym, co usłyszałam tamtego wieczoru.


- Dobrze, opowiem Ci wszystko, tylko nie przerywaj, nie krzycz i bądź wyrozumiała.
Skinęłam głową na odczepnego, nie zamierzam go słuchać, nie jest moim ojcem. Wydycham powietrze ze świstem, a Verdas rozumie i zaczyna. 
- Muszę przyznać, że moje życie nie należało do najprzyjemniejszych w okresie dojrzewania. Właśnie zmieniłem szkołę, nowi kumple, nowe miejsca, imprezy, brak kontroli. To było dziwne, zawsze dawałem radę z nauką i jakoś nie było ze mną problemów. Rodzice zaczęli się martwić. Ja zbierałem na motor, każdy szanujący się człowiek chciał mieć wtedy motor, nie skuter, motor. Udało się. Dzięki nowemu prezentowi szybko znalazłem się na imprezce u Mike'a. Dwa lata starszy koleś z tatuażem na przedramieniu. To od niego się zaczęło. Wstrzyknął mi coś. Mówił, że każdy to dostał. Morfina. Czułem się świetnie, potem trzeba było znów coś zażyć, wstrzyknąć czy cokolwiek innego byleby znów poczuć ten stan. Nie istniały dla mnie problemy. Zacząłem brać narkotyki. Rzadko ładowałem w kanał, raczej wciągałem, paliłem. Mike był moim dilerem, narobiłem sobie u niego długów, za co on oberwał. Wszystko się pogorszyło. Jeszcze chwila, a poszedłbym za Złoty Strzał. Moja kochana heroina, w której lubowałem się dwa miesiące przed tym pomysłem, wykończyłaby mnie na śmierć. Uratowali mnie...- Tu zakończył, a mi skutecznie odebrało mowę. Nie podejrzewałbym go o to.

Dziś doszukuję się pozostałości po tym zdarzeniu, po tym starym Leonie. Wiem, że nie mieszkał na jakiejś zapuszczonej dzielnicy. Żył jako jeden z bogatszych. Jak widać na to nie ma reguły. Mike - człowiek, który wypisuje do mnie, jest byłym kumplem szatyna. Znalazł jego i mnie, chce zemsty. Szmaragdowooki twierdził, że to dwa lata wyjęte z jego życia. Narkotyki... Miał ciężko. Byłam na niego zła i zarazem dumna. Dlaczego nic wcześniej nie mówił? Nie ufał mi? Ale z drugiej strony otworzył się przede mną, to jego sekret, z którym podzielił się właśnie ze mną. Muszę coś dla niego znaczyć. Prosił żebym nie wracała do tego, sam mi opowie jak będzie chciał. Tyle pamiętam. Teraz patrzę na szatyna z innej perspektywy. To nie jest zwyczajny, słodki Leoś, to człowiek z dużym bagażem przeżyć. Już późno, jutro też jest dzień. Muszę odpocząć.


Świąteczny dzień, Boże Narodzenie. Po rodzinnym obiedzie zabieram wino, kieliszki oraz Leona do pokoju. Naszego pokoju. Zamykam drzwi na klucz. Nikt absolutnie nie będzie nam przeszkadzał. Dobrze, że jest tu rodzina, ale te sztywne rozmowy przy stole mnie wykańczają.
- Łoo, od kiedy jesteś taka rzeczowa? - Pyta radośnie, gdy przekręcam klucz i odkładam go na szafkę.
- Po prostu nie chcę w tym pokoju osób niepowołanych. - Jego radość udziela mi się.
Kładziemy się na łóżku. Rozmowa jakoś się toczy. Kolejne procenty trafiają do mojego organizmu. Czuję się pewniejsza, a Leon staje się jeszcze bardziej seksowny.
- Winko się skończyło, no i zapas w barku. Chyba pójdę po coś do źródełka... - Jak szybko wstaję, tak szybko siadam. Świat wiruje.
- Zagramy w pytanie czy wyzwanie?
- Nie, nigdy tego nie lubiłam.
- Cykasz się Śliczna?
- Niby czego?! Dawaj! Zaczynasz!
- Będę delikatny, zacznę od pytań. Ile razy mierzyłaś bieliznę mamy? Ale tą lepszą? - Nie, takie pytania odpadają. Ale ten alkohol, wino...
- A co, ciekawość zżera? No muszę Ci powiedzieć, że nie mierzę cudzych rzeczy, mam swoje. - Puszczam mu oczko, a w odpowiedzi słyszę śmiech.
Atmosfera jest bardzo luźna. Trochę wypiliśmy, to się samo tłumaczy. Teraz moja kolej.
- Jest coś o czym boisz się mi powiedzieć? - Jestem naprawdę ciekawa odpowiedzi.
- Tak. Kocham Cię. - W pierwszej chwili nie biorę tego na poważnie i śmieję się, aż ląduję jak długa na łóżku, chłopak mi wtóruje.
- Violka, cholera, ja serio Cię kocham. - Całuje mnie. Tak mocno, z uczuciem, z żarem. Przytomnieję, oddaję pieszczotę i tak sekundy zmieniają się w minuty... Po prostu jesteśmy my i nikt więcej.
Przerywa mi pukanie do drzwi. Słyszę mamę, pyta co tu robimy. Ja tylko odrywam się od Verdasa, kładę się na plecach i krzyczę, aby moja rodzicielka usłyszała.
- Abonent czasowo niedostępny mamuś.

Myślałam, że to sen, ale Verdas naprawdę mnie kocha. I co najlepsze ja odwzajemniam jego uczucia. Ten rok to jakieś szaleństwo. Wydarzyło się tyle rzeczy. Mam rodzinę, niestety babunia już odeszła, ale reszta się trzyma. Mam pracę, jestem rozpoznawalna, dobrze zarabiam. Mam znajomych, kochana Lu, która spodziewa się dzidziusia, Fede, Diana oraz wielu innych. Ten rok przyniósł mi wiele szczęścia, były momenty słabsze, ale dałam radę dzięki bliskim. Czuję, że mogę wszystko. Nowy rok będzie jeszcze lepszy niż ten, chociaż nie... to nie możliwe! To właśnie w 2015 poznałam miłość mojego życia. Stwierdziliśmy, że damy sobie szansę, bo dlaczego nie? Wreszcie czuję, że mam wszystko czego potrzebuję. Violetta Castillo to właśnie ja!

Witam moje aniołki!
To ostatni post w tym roku, przez pięć miesięcy napisałam dla Was 17 rozdziałów i 2 OS.
Czuję, że ten rok to przełom dla mnie.
Cieszę się, że piszę, bo to kocham. Nie zawsze miałam na to czas, zawaliłam pewnie niektóre przedmioty. A za rok testy gimnazjalne... blee...
Dam radę! Jesteście moją siłą. Jest nas tak dużo! Kocham każdego, kto choć raz napisał mi komentarz, jest obserwatorem bloga czy g+
Dziękuję za prawie 15 k wejść. 
W tym roku poznałam tyle cudownych dziewczyn. Kocham Was!
Współpracuję również z Angeliką, ta cudowna osoba zaproponowała mi założenie bloga, więc to zrobiłam, teraz tworzymy drugi blog i mamy kontakt ze sobą, choć różni nas wiek.
Mogłabym tu pisać o wszystkich, ale Wy wiecie, że jestem Wam wdzięczna za wszystko.
DZIĘKUJĘ ZA TEN ROK! 
A co do rozdziału to macie Leonettę! Nie miałam na nich pomysłu, ale gdy zobaczyłam tyle komentarzy... Zasłużyliście!
Dużo tu przemyśleń Castillo, no tak wyszło :/ 
I chapter nieco dłuższy, ale to chyba dobrze?
Oceńcie w komentarzach!
Także Kochane Aniołki! 
Szampańskiej zabawy, szczęśliwego Nowego Roku. Twórzcie dalej, bądźcie kreatywne i nie zmieniajcie się, bo takie Was uwielbiam. Spełnienia marzeń. 
Powodzenia w 2016!
Xoxo

Melloniasta:*