15 Say something

Dla Mar tyny

Budzę się. To pobudka z własnej woli, a nie z pomocą budzika. Jeszcze chwilę leżę i wsłuchuję się w swój oddech. Pod puchową kołdrą jest tak przyjemnie. Wreszcie przekonuję się, aby otworzyć oczy. I to wielki błąd. Okazuje się, że po pierwsze, nie jestem u siebie, a po drugie jestem naga. Panika w mojej głowie narasta. Od razu przytomnieję i staram się wrócić pamięcią do momentu ze wczoraj. A, no tak, wielka impreza w stylu Ferro. Biorę długi wdech, a powietrze świszcze mi przechodząc przez zęby. Boże co ja narobiłam. Podciągam tą cholerną kołdrę po brodę i podnoszę się, w poszukiwaniu chociaż jakiejś części stroju. Po chwili znajduję, czerwona kreacja leży teraz zmięta na podłodze, obok mojej bielizny. Szczęśliwa wstaję, a tym samym spostrzegam, że w cudzym łóżku nie spałam sama. O Chryste! Facet spada z łóżka, co słychać po huku i jękach. Ups! Podchodzę do mężczyzny, leży na plecach. Zagryzam wargę, bo czuję ucisk w podbrzuszu na widok pięknie wyrzeźbionego ciała szatyna. Szatyna! Po chwili odwraca głowę i mogę już potwierdzić moją hipotezę - to do jasnej Anielki Verdas jak go matka natura stworzyła. Odwracam wzrok zawstydzona. 
- Hej Violcia, co ty tu robisz? - I po chwili da się słyszeć jęk. Yyy... krzywię się.
- Na to wygląda, że tu spaliśmy, a coś Cię boli? - Znów zagryzam wargę na samą myśl, że spałam z nim dzisiejszej nocy. Uff, gorąco.
- No moje ja... - urywa patrząc na mnie, schodzę oczami za jego śladem, o kurwa! Krew...


Po porannej sytuacji nie odzywamy się do siebie z Leonem. Nie potrafimy spojrzeć sobie w oczy. Mrużę oczy i znów czuję jak pojedyncza łza kreśli drogę po moim policzku. Który to już raz dziś? Sama nie wiem. Czuję straszną złość na siebie. Nie na niego. On to tylko facet. To ja powinnam była się pilnować. Zagryzam wewnętrzną stronę policzka do czasu, aż czuję na języku posmak krwi. Ugh... wszędzie ta cholerna krew. Wszystko przypomina mi to, co utraciłam. To takie przykre. Zawsze myślałam, że stanie się to jakoś inaczej, chociaż będę tego świadoma. Niestety, dzisiejszej grudniowej nocy, oddałam swoje dziewictwo niejakiemu Leonowi Verdasowi. Ale wolę jego niż jakiegoś przypadkowego typka z baru. Co ja gadam?! Nie jestem byłam na to gotowa. Pieprzona noc.
Dzwoni telefon. Ocieram łzy, nos i odbieram. Staram się, żeby nie było słychać żalu w moim głosie. 
- Violunia! Witaj! Tu dziadek. Przepraszam, że Ci przeszkadzam, ale to naprawdę ważne.
Oczy otwierają mi się szerzej, a serce przyspiesza swój rytm. Zaraz zakładam najczarniejsze scenariusze. Ale zaraz, dziadek rzadko gdzieś dzwoni. Coś z babcią!
- Witaj dziadziu! Co się stało? - Cisza, matko!
- Violuś, babcia, ona... nie żyje...
- Gdzie jesteście, znaczy jesteś? Mów!
- Już Filadelfia. Będę czekał na Ciebie u cioci Diany.
- Będę jak najszybciej. - Po tych słowach kończę połączenie. Rzucam sprzęt na łóżko i zalewam się wodospadem łez. Tracę poczucie czasu. 


Leon zastaje mnie w sypialni, jak pakuję swoją czerwoną walizkę. Ocieram łzy, podciągam nosem i kontynuuje składanie potrzebnych mi rzeczy. Klęka przy mnie i tak po prostu mnie przytula. Ja, że potrzebuję teraz kogoś, to korzystam, wtulam się w niego mocząc mu koszulę. O nic nie pyta, po prostu jest, ja mu za to w duchu dziękuję. Momentalnie zapominam o poranku, teraz liczy się babcia,a raczej jej brak i pilne spotkanie z rodziną.
- Leon, ja muszę wyjechać do rodziny, nie wiem kiedy wrócę. Wiem, mieliśmy jechać razem, ale plany się zmieniły... - czuję, że jestem na granicy, więc przymykam oczy.
- Zarezerwuj najbliższy lot. - Widzę lekki uśmiech na jego twarzy. On chce jechać tam ze mną. Znów płaczę i rzucam się mu na szyję, tracimy równowagę i lądujemy na panelach w kolorze orzecha. On pode mną, ja na nim. Patrzę mu w oczy i całuję go w czoło, potem w nos, w oba policzki, aż wreszcie muskam jego usta. Delikatnie, z uczuciem. To taka forma podziękowania, choć wiem, że nie jestem w stanie spłacić sobie tego długu. Szmaragdowooki jest świetnym ochroniarzem i ostatnimi czasu stał się nawet moim dobrym znajomym. Stwierdzamy, że zapominamy o naszych wybrykach po alkoholu i żyjemy dalej. Ja dokańczam pakowanie, a Leon jedzie do siebie. Po godzinie jesteśmy gotowi. Ruszamy Nissanem szatyna na lotnisko w rytmach Say Something.


- Dzień dobry ciociu. - Czuję ucisk w gardle i łzy pod powiekami, jednak powstrzymuję się.
Ona oddaje uścisk, w którym pozostaję dość długo. Witam się z kuzynostwem, ale jak zauważam dziadka...  biegnę do niego jak dziesięciolatka. Tulimy się, płaczemy i szepczemy sobie do ucha słowa otuchy. Tak jest do czasu gdy nie wszedł Leon. Piękny, zmęczony podróżą, ze zmierzwioną grzywą i nadal lśniącymi oczami. Patrzę na niego i już mam otwierać usta, ale moja rodzina rzuca się na niego z uściskami i nie daje dojść mi do słowa. Widocznie czekali na niego bardziej niż na mnie. Dziadek zachowuje dystans, nadal stoi koło mnie.
- Przystojny i ustatkowany. Kochanie, widzę, że Ci się układa. - Dziadziu ociera łzę, a ja silę się na uśmiech. 
- Tak, jest najlepszy dziadku...
Po uściskach mężczyzna podchodzi do mojego dziadka, który mierzy go wzrokiem i ma tajemniczy wyraz twarzy. Chwilę później to się zmienia, uśmiech gości na twarzach obydwu mężczyzn. 
- Witaj w rodzinie Leonie. - Przytulają się po męsku, a ja czuję szczęście, pomimo straty babci. - Wikipedia to dobra znajoma. - Mruga do mnie. No tak nie przedstawiłam ich sobie.
- Leon to mój dziadek, dziadziu poznaj Leona.
- Mów mi Hariss.


- Mam nadzieję, że łóżko małżeńskie Wam nie przeszkadza gołąbeczki. - Moja ciocia ma mały dom, a do tego jeden pokój zajmuje dziadek, więc nie ma wyjścia, śpimy z Verdasem razem. Znowu.
Kilka ulic dalej swój dom mają dziadkowie, ale nie chcemy tam siedzieć, szczególnie teraz.
- Verdas, poznaj rodzinę Castillo. A łóżko zajmuję ja! - Rzucam się na miękki mebel i przymykam powieki. Nagle czuję ciężar szatyna na sobie, nie cały rzecz jasna, ale odczuwam jak ociera się o mój biust. Zaczyna mnie całować po szyi, w pierwszej chwili nie rozumiem, ale zaraz do pokoju wpadają rodzice i wszystko już staje się jasne. Odskakujemy od siebie, niby zdziwieni i witamy skrępowanych rodziców. Verdas przytula mnie. Prowadzimy niezobowiązującą rozmowę, uśmiechamy się i skradamy sobie małe całusy. Czyli kłamiemy, aż nam z uszu dymi. Moi starsi wychodzą.
My wypakowujemy swoje rzeczy i zmieniamy ubrania, bo zaraz kolacja. Rodzinna. Coś czego nigdy nie lubiłam. Ubrana w granatową sukienkę i białe perły, wraz z Leonem w garniturze schodzę do jadalni. Tam są już wszyscy. Siadamy. Rozmowa jakoś się nam nie klei, widzę za to ukradkowe spojrzenia rodziców. Marszczę brwi i posyłam im pytające spojrzenie, mama tylko się uśmiecha. Po deserze wstają trzymając się za ręce. 
- Kochani mamy dla Was nowinę, może to nie najlepszy czas na takie wiadomości, ale tak rzadko jesteśmy razem. - Zaczyna tata. Ja wstrzymuję oddech, jakby zakłócał mi wypowiadane słowa.
- Chcieliśmy ogłosić, że spodziewamy się dziecka. - Dokańcza mama szeptem.
- Powiedz coś, Violetta. - Upomina mnie ojciec.
- Co? - Słyszę swój piskliwy głosik.
- Viola, zawsze chciałaś mieć rodzeństwo.
- Tak mamo, czternaście lat temu. - Rzucam jedwabną serwetę i wstaję od stołu, pospiesznie kierując się do mojego naszego pokoju. Boże, jak oni mogli!

Witam aniołki! 
Mamy dziś jedenasty dzień ostatniego miesiąca, a ja dziękuję Bogu za piątek.
Wy też? Piszcie co tam u Was. Ja wszystko czytam :D
No uważam, że chapter trochę długawy i coś tam się dzieje.
Leonettę zrobię na 1000 % jeszcze w tym miesiącu, a narazie cieszmy się z tego co jest!
Tytuł to moja ostatnio ulubiona piosenka. Byłam na ,, Listach do M. 2" i od nowa zakochałam się w tej piosence. Film polecam!
Mordeczki! Coraz bliżej święta? Radość? Czy nie?
Czekam na opinie.
Xoxo

Melloniasta:*