14 Niebo

Dla Dari Jorgistas :*

Cóż mogę rzec o tych dwóch osobach? Wiele. One wyczuły, że nie jestem tak miękka jak za dawnych lat - najgorszych lat mojego życia.

- Nasza kochana Violcia. Jak dobrze cie widzieć.
Wszędzie poznam ten ich szyderczy uśmiesznek. Moje dwie dręczycielki, Samantha - z mojego rocznika, ale przyjaźni się z tą najgorszą istotą na ziemi - Katheriną Smith. Co gorsze, to młodsza o dwa lata córeczka dyrektora, także na wsparcie grona pedagogicznego liczyć nie mogę. Kulę się tylko na ławce. Może tym razem odpuszczą. Nie. One zawsze dopinają swego. Jedna wyrywa mi torbę z ręki, a druga robi mi zdjęcia, które później wstawi na jakiś portal społecznościowy. Po wysypaniu zawartości mojej torby, odpowiadają kilka uszczypliwych słów i idą dalej. Tak wygląda każdy mój dzień. A zawiniłam tym, że dobrze się uczę. Tak już jest od pierwszej klasy.

Przyciągam do siebie Leona jakby był drogocennym skarbem, który jest tylko mój.
- Nie przywitasz się ze swoimi kumpelami? Violka! - Jak ta zdzirą śmie nazywać się moją znajomą? Ona chichocze głupkowato. Nic się nie zmieniły.
- Nie. Z wrogami się nie witam. A teraz wybaczcie, mam ważniejsze sprawy na głowie.
- My z Kath nalegamy.
- Naprawdę się śpieszymy. - Wtrąca Leon. Niech on się nie odzywa. To moje problemy.
- Właśnie! Miałam Cię pytać cóż to za przystojniak. - Szczebiocze wesoło Samantha. Nie ma mowy, on jest mój.
- Od kiedy nie jesteście na czasie? Nieprawdopodobne, WY nie znacie JEGO. - I tu niegrzecznie wskazuje na szatyna palcem.
- Leon Verdas życzy panią miłego dnia. - Mówi mój towarzysz i ściskając moja dłoń, ciągnie w stronę zatłoczonego sklepu. Ten to potrafi wybrnąć.

- A Ty wiesz, że za niedługo jedziemy do mojej rodziny? Pamiętasz? - Dopytuję go, Leon jest bardzo zapracowany i może zapomnieć.
- Tak, codziennie mi o tym mówisz. Mam do zrobienia nową sesje, muszę poszukać jakiejś extra laski o powabnym ciałku, młodej, no i dobrze pozującej. Nie mam pomysłu, zaniedbałem firmę, a ludzie mi się rozleniwili. Cosmopolitan idzie na dno. - Oj, jaki on biedny. niech spina tyłek i do przodu! Phi!
- Mogłabym Ci pomóc cukiereczku. - Proponuję, przecież widać, że sam to nie wiele zdziała.
Odwracam głowę i widzę te cudnie połyskujące szmaragdowe oczy. Jest naprawdę przystojny. A te wygięte w uśmiechu usta odejmują mu lat. Co ja bym dała za możliwość dotknięcia ich ponownie... Słyszę dzwonek. Ludmila. Otwieram drzwi i zapraszam ją do środka. Obejmujemy się na powitanie, nadal używa tych perfum Paco Rabanne. Idealnie do niej pasują.
- Witaj Vils! Gdzie Leon? Mam dla Ciebie zaproszenie, chodźmy usiąść. - Jaka energetyczna, ma dobre wieści, widać to po niej.
Idziemy do salonu tam Leon leży na sofie i zwiedza strony internetowe.
- Widzę, że gołąbeczki mają się dobrze. Leoś czuje się tu jak w domu. - Kpi blondyna, mierzwiąc grzywę chłopaka. On gromi ją wzrokiem i nie przesuwa się ani o milimetr.
- Verdas suń tyłek, gościa mam. - Nie rusza się, palant.
Spycham go, ciągnę za koszulkę, a on tylko patrzy na mnie pobłażliwie. Obdarzam go pytającym spojrzeniem.
- Wstanę jak dasz mi buziaka, ostatnio całowaliśmy się miesiąc temu, nie daj się prosić Kocico. - Mało co nie wybucham śmiechem. Całuję go w czoło i pokazuję kuchnię. Naburmuszony wstaje, nie tego się spodziewał.
- Mów Lu, o co chodzi?
- Robię z Federkiem imprezę w klubie. Będzie masa ludzi, hektolitry alkoholu, dobra muzyka oraz przystojni faceci. A to wszystko w atmosferze świąt! Ah, będzie świetnie, już to widzę kochana! - Opowiadałaby tak w nieskończoność, więc musiałam jej przerwać.
- Nie wiem, a z przystojniakami to przystopuj, bo masz już Romea no i jesteś w ciąży.
- Facet nie ściana, da się przesunąć. - Podnoszę ręce w geście obrony, niech robi co chce, to jej życie.
- To jak, Violka rozerwij się!
- Okay.
- Bądźcie z Verdasem na 20, klub na Night Street.


Co ja robię? To pytanie obija mi się po głowie, gdy wchodzę do Killer'a w towarzystwie mojego ochroniarza. Odór alkoholu otumania mnie na kilka sekund. Rozglądam się po pomieszczeniu i stwierdzam, że jest tu bardzo ładnie, pewnie większość ludzi nie patrzy na ozdoby, ale dla mnie ważne są szczegóły. Na imprezie Lu każda osoba nosi jakiś element związany ze świętami. Widzę mikołajowe czapki, uszy renifera czy czerwone stroje. Uśmiecham się na ten widok. Witamy się z Ludmilą, która wręcza mi czerwoną torebkę. Marszczę brwi, ale ona wskazuje ciągnie mnie tylko za rękę w stronę toalet. Tam zostaję zamknięta w kabinie, gdzie mam się przebrać. Robię wielkie oczy na widok obcisłej czerwonej kiecki, z białym futerkiem nad biustem. Jednym słowem jest bardzo wyzywająca. Nie zwlekam i ubieram się w ciuch, gdy w myślach widzę minę Verdasa. On uwielbia takie stroje, a jeszcze bardziej piękne kobiety w takich strojach. Nie wiem od kiedy tak bardzo interesuję się szatynem. Kręcę głową odganiając myśli o nim.

23.11 czuje, że dopiero teraz impreza się rozkręca. A tak dokładnie to jestem już po dziesiątym kieliszku... czegoś dobrego. To noc, że chuczy mi w głowie, to nic, że będę wymiotować cały jutrzejszy dzień. Liczy się tu i teraz. Ludmiła siedzi w loży i popijając soczek, patrzy na bawiących się ludzi. Tłumaczyłam jej, że jakbym miała robić coś głupiego to nie mi nie pozwoli do tego dopuścić. Zsuwam się z krzesła, bo tylko na tyle mnie stać i idę na parkiet. Tam tańczę między parami, wywijam wszystkim czym matka dała i dobrze się bawię. Czuję ręce na biodrach, plecach, pośladkach i nie przeszkadza mi to. Stwierdzam, że raz się żyje i ciągnę jakiegoś kolesia za koszulę w stronę toalet. Alkohol buzię mi w żyłach tam mocno, że zagłusza pracę mózgu. Całuję się z tajemniczym blondynem, do czasu aż ktoś nam przerywa, odciągając chłopaka ode mnie. Patrzę na winowajcę. Leon. No jasne. Cholerny zazdrośnik. Niechże on sobie odpuści.
- Verdas przerywa nam. - Bełkoczę.
- Ha, ha. Wam? Jakim Wam? Jego już tutaj nie ma, poszedł lizać się z inną.
Zaciskam szczękę. Nagle doznaję olśnienia, przecież mój ochroniarz to jeden z najprzystojniejszych facetów jakich znam. Czas na podryw!
Opieram się o ścianę i ciągnę szatyna za kołnierzyk koszuli, która swoją drogą pasuje mu. On nie ma wyjścia i zbliża się do mnie.
- Leon dzisiaj Cię pragnę.
Zdążę jeszcze wyszeptać, a on już całuje moje usta. Uśmiecham się. Czuję radość. Moje serce rośnie. Przygważdża mnie mocniej do ściany. Stoimy blisko siebie, bardzo. Wreszcie wplatam swoje dłonie w jego włosy i skupiam się na pocałunku. Leon dołącza język. Penetruje moje podniebienie. Czuje w podbrzuszu ucisk. Odrywamy się od siebie. Stykamy się czołami. Próbujemy złapać oddech. Verdas łapie mnie za dłoń i idzie ku wyjściu, nie protestuję, nie mam na to sił. Łapiemy pierwszą, lepszą taksówkę.
- Kocico, bardzo ładny strój.
Mruczę cicho, gdy on całuje mój dekolt. Niebo.

Witajcie aniołki!
Przychodzę z rozdziałem nieco później. Pamiętajcie, że ja też mam swoje życie i szkołę. Po prostu muszę czytać lekturę i nie dodałam wczoraj. Ale po prawej stronie macie napisane, że rozdziały dodaję w weekendy.
Uuu czyżby Leonetta?
A sama nie wiem. Zobaczę. Napewno będą razem w grudniu. Jeszcze chwila.
Rozdział no nwm. Uważam, że znośny. Bywały lepsze. Ale zostawiam Wam ocenę.
A jak grudzień? Ja się mega cieszę. A mikołajki? Mieliście już/ będziecie mieć? Ja mam jutro : D
Zapraszam też na mojego (i Angeliki) drugiego bloga.
To do następnego.
Xoxo

Melloniasta :*