12 Love story

Z dedykacją dla Violetty Vilu ♡

Mkniemy autostradą ku wolności. Znaczy zrobiliśmy sobie z Leonem dzień wolnego. On wcześniej wypełnił swoje obowiązki, ja swoje i postanowiliśmy odpocząć. Jemu na pewno to się przyda, ja odpocznie raczej psychicznie. Wyciągnęłam się na fotelu i podziwiam krajobrazy. Jesteśmy już poza miastem. Widać, że jesień chyli się ku końcowi. Listopad to bardzo przygnębiający miesiąc. Jest to taka pauza między pięknym październikiem, a czarującym grudniem. Wzdycham głośno. Między nami panuje niezręczna cisza. Jakoś nie mamy tematów do rozmów po tym incydencie na ślubie Warnerów. Leon w prawdzie obronił mnie przed Paulem, który chwile później wykrzyczał mi twarz, że nie wie jak mógł chodzić z taką zdzirą o podłym charakterze. Wytłumaczyłam szatynowi, że mojemu ex procenty w głowie buzują. Choć Warner miał nieco racji... nie zawsze byłam taka porządna. Szybko zaszyłam się w pierwszym lepszym hotelu i ryczałam przez pół nocy. Po długich przemyśleniach postanawiam zadać jakieś pytania Verdasowi.
- Leon, byłeś kiedyś zakochany?- Niech tylko mówi prawdę!
- Pogadamy o tym później mała.
Nie odpowiedział czyli coś jest lub było na rzeczy.
- A lubisz mnie? - Zmieniam temat, bo widzę,  że jest nieco spięty.
- Jak bym Cię nie lubił, to nie latałbym za tobą jak jakiś skończony debil. - No racja...
Oddycham. Spokojnie, jest okay. Muszę przyznać, że zdziwiła mnie jego odpowiedź.
Zamykam się i podziwiam piękne liście, których było pełno wszędzie.

 Do celu docieramy kilka minut po trzynastej. Pogoda jest dość znośna, choć wieje. Verdas jako gentlemen otwiera mi drzwi od swojego Nissana. Korzystam z jego pomocy, a co! Kierujemy się na łąkę, jest przyjemnie. Dziś musimy ustalić pewne fakty. Rozsiadamy się na miłym kocu, układam sobie w głowie informacje, które chcę przekazać zielonookiemu. Mężczyzna rozkłada w tym czasie różne dobrocie, między innymi czerwone wino, to które tak uwielbiam, zauważam też truskawki. Za to postaram się ładnie zachowywać i nie pyskować do niego. Zasłużył. Ale tylko dziś!
- No to opowiadaj kolego, przeżyłeś kiedy takie prawdziwe love story?
- Tak, dwa razy. - Odpowiada.
Unoszę brew, dając mu znak aby kontynuował.
- Pierwszy raz w przedszkolu. Boże jaka ta Raquel była piękna! Violka nie wyobrażasz sobie. Jakbym ją teraz spotkał to... och...  - rozmarzył się, cholera.
- Hej, przystopuj.
- Co? Zazdrosna? - Uśmiecha się rozbrajająco. A te oczy...
- Dalej! - Krzyczę głośno.
- Drugi raz w liceum. Chloe. Ostra laska, za ostra... - Przerywa. - Po prostu złe towarzystwo, papierosy i alkohol. Był to gorszy okres w moim życiu. Oszczędzę Ci szczegółów. Okay?
Potakuję, chyba wdepnęłam na cienki lód. Trudno, nic nie poradzę, że ciekawość mnie zżera.
- Dobra, muszę Ci coś powiedzieć. - Zagryzam nerwowo wargę - Trochę to ważne.
- No nic gorszego niż moje historie miłosne nie ma, więc luzik.
,,A żebyś się nie zdziwił Verdas'' kpi moja podświadomość.
- Przed pokazem VS zadzwoniła do mnie babcia, kocham ją i dziadka, ale rzadko ich widuję. Powiem krótko, mamy propozycję wyjazdu do Hiszpanii. Razem. Ty i ja.
- Dlaczego my?
- Bo niechcący powiedziałam, a raczej przytaknęłam babci, że jesteś moim... - Wywracam oczami i uświadamiam sobie właśnie jak to głupio brzmi.
- Ochroniarzem? Znajomym?
- Raczej chłopakiem.
- Uua.

- No i wtedy mu powiedziała, że będzie musiał udawać mojego faceta. - Spowiadam się Ludmile.
Ona tylko kiwa głową, albo się uśmiecha, nie przerywa mi. Kochana. Ma zawsze dla mnie czas.
Przysuwa się do mnie i przytula mocno.
- Też się cieszę, że się zakochałaś.
- Nie prawda.
- Prawda, tylko ani ty, ani Verdas się do tego narazie nie przyznacie.
Ugh, mówię, że nie, to nie! Z blondyną nie wygrasz. Siedzimy u mnie w domu blisko trzy godziny. Raz w miesiącu musimy porządnie poplotkować. Takie obowiązki.
- A jak wasz wypad za miasto?
- Udany. Po rozmowie przekąsiliśmy co nie co, a potem w cudnych nastrojach wróciliśmy około dwudziestej do domu. - Streszczam jej ubiegły piątek.
Nagle Lu wstaje i biegnie do ubikacji, po chwili słyszę jak wymiotuje, po mimo puszczonej wody w kranie. Martwię się o nią. Zaraz idę do niej i pytam o samopoczucie. Mówi, że nic jej nie jest i to pewnie jakieś zatrucie. Wierzę jej. Nie okłamała by mnie.

Siedzę na sofie w salonie i relaksuje się. W tle leci cicha muzyka. Nałożyła sobie maseczkę nawilżającą na twarz i dwa plasterki ogórka. Niespodziewanie moja sielankę przerywa dźwięk dzwonka. Idę otworzyć. Widzę Leona i jakąś mała istotne obok niego. Nie pamiętam, żeby miał dziecko czy aż tak młodszą siostrę.
- Dzień dobry. Alice jestem.
- Witaj księżniczko, cześć Leon. Dajcie mi minute i już do was wracam. - Tłumacze im i znikam w drzwiach łazienki, upewniając się, że goście weszli i niczego im nie brakuje. Po niespełna pięciu minutach wracam już podobna do Violetty Castillo i przygotowuje coś do picia. Sok pomarańczowy, bo zdrowie przede wszystkim.
- A więc przyszedłem tu z Alice, moją wygadaną i uroczą kuzynką. Posiedzimy u ciebie, zawsze to lepiej jak kobieta zajmie się dzieckiem.  Ja nie daje rady. - Verdas ty chyba nie będziesz miał dzieci...
- Okay, a więc, cukiereczku opowiedz coś o sobie. Ile masz latek? Lubisz Leona? Co?
Ona uśmiecha się uroczo, pokazując swoje śnieżnobiałe ząbki.
- Mam pięć lat i miesiąc. A to mój wujek-kuzyn. - Wskazuje na szatyna. - Leoś jest fajowy, tylko dziewczyny mu szukam, bo taki jest samoootny! - Opowiada, gestykulując przy tym rękoma.
- Yyy... Alcia, pooglądać widoczki za oknem, ja porozmawiam z Violą. - Verdas nachyla się ku dziewczynce i składa na jej czole lekki pocałunek.
Idziemy do kuchni.
- Sorry za nią, to straszna gaduła.
- Rozumiem. Super dziewczynka. Polubiłam ją.
- Tak, od roku mi kogoś szuka, ja jej wmawiam, że mam dziewczynę, ale ta mała spryciula i tak dowie się, że to kłamstwo. Ja się w jej wieku interesowałem kolorem samochodów, a nie swataniem ludzi. Widać czasy się zmieniają.
Znów słyszę trzask drzwi. Idę tam. W oczy rzuca mi się zapłakana Lu. Przytulam ją bez zastanowienia. Ona oddaje uścisk. Łka dalej, mocząc mi bluzkę. Odgarniam jej włosy z twarzy i nakazuje jej spojrzeć na mnie. Podnosi wzrok.
- A teraz mów kochana, co jest?
- Viola, to nie zatrucie. Ja... - ociera łzy wierzchem dłoni. - ...jestem w ciąży.
Zamieram.

Witajcie aniołki! ♡
Wiem, że mnie kochacie za to urwanie tekstu. No co ja poradzę, że chapter taki nudny, musiałam dodać nieco akcji na końcu.
Aaaa! Widzicie ile Mell ma komentarzy pod 11! Rekord! Mam nadzieje, że będziecie tak mnie zaskakiwać częściej.
Szykuję OS. Nwm kiedy się pojawi. Przybyło też obserwatorów.
Ogólnie jestem dumna z moich aniołków. Blog nabiera rozpędu. Pięknie.
Lu w ciąży, kto happy?
A co do Leonetty to sama nwm kiedy się pojawi. Really! 
Z A P R A S Z A M   na drugi blog (Mój i Angeliki) → KLIKAMY! (next 14.11)
No to do zobaczenia!
P. S Jak tam piątek trzynastego! ^-^
K O M E N T U J C I E! ♡

Melloniasta:*