11 Na ślub

Szykuję się na ślub. Nie swój rzecz jasna. Granatowa sukienka i czarne szpilki już podkreślają moje zgrabne nogi. Wpinam ostatnie wsuwki we fryzurę,a w powietrzu unosi się zapach moich ulubionych, jesiennych perfum. Mam nadzieje, że zdążę. Będę dziś towarzyszyć niejakiemu Leonowi Verdasowi, który wybiera się na uroczystość swojego kolegi oraz jego narzeczonej - Mirandy.

- Mów Leon o co chodzi. - Patrzę na niego przenikliwie.
- Dobra, mam miniaturowy problem. - Kiwam głową, aby mówił dalej.
Spuszcza wzrok. Co najmniej jakby prosił mnie o ręke.
- Spotkałem się niedawno ze starym kumplem. Przyjaźniliśmy się za czasów gimnazjum i liceum. Okazało się, że Paul się żeni.
- Noo, ale ja tu problemu nie widzę, jak się ludzie kochają to biorą ślub, mają dzieci... - Leonie mnie się nie przerywa!
- Tak. Tylko, że zgodziłem się przyjść z osobą towarzyszącą, znaczy wpisałem Ciebie. - What!? Jak mógł? jeszcze niech powie, że uroczystość jest jutro, a zwariuję!
- Data chłopcze.
- Przyszła sobota, dokładnie siódmy dzień listopada.
- Jakieś niespodzianki? - Pytam, starając się nie krzyczeć.
- Będziemy świadkami.

Okazało się, że szatyn to cwaniak i skubaniec jeden. Wrobił mnie w świadkowanie na ślubie ludzi, których nigdy nie widziałam na oczy. Super!
Pytałam czy nie mógłby iść ze swoją siostrą czy kimś z rodziny, ale on tylko dziwnie się na mnie popatrzył i poszedł sobie. Ja nie mając wiele czasu, poszłam się przygotować do występu. To była nasza ostatnia rozmowa tego dnia.

Pokaz jest idealny. Wszystko dopracowane, wspaniałe, piękne. Przy show takiego pokroju, zawsze pracuje dużo osób. Jedni są ważni, drudzy nieco mniej. Każdy się przyda. Widzowie zabijają się dla wejściówek, wszędzie pełno fotografów, a w środku tego zamieszania - ja. Czuję, że to mój dzień. Otwarcie pokazu to pestka. Nie jest najważniejsze wydarzenie dla mnie czy VS. Po prostu firma odświeżyła kolekcje i dziś ją sprzedajemy. Jeszcze chwila i wyjdę po raz trzeci, ostatni już dzisiejszego dnia. Teraz! Słyszę stukot moich szpilek, pomimo muzyki. Uśmiech nie schodzi mi z twarzy. Blask fleszy. Czuję, że żyje. Naprawdę lubię chodzić po wybiegu. Staje się rozpoznawalna, a zarazem szczęśliwa. Widzę w pierwszym rzędzie moją psiapsiółkę z Fede. Trzymają się za dłonie. Och, są kochani. Niedaleko od pary widzę Leona. Naprawdę pasuje do tej scenografii. Jest bogaty, przystojny i ma znajomości. Mógłby mieć każdą, a uczepił się mnie. Szybko poszło. Kolejny pokaz za mną. Przybijam piątki z aniołami i idę do garderoby.

Próbuje dobrać biżuterię. Myśląc o tym jak łatwo lecę na słodką minę Leona. Łatwa. To słowo obija mi się w mojej głowie jak piłka. Mam być uprzejma, ale bez przesady. A do tego muszę pomyśleć co dalej. Czy wyjechać. Jeżeli tak, to gdzie? A może zostać. Przecież nic mnie tu nie trzyma. Przymierzam sznur pereł, potem coś ze srebrem. Nic mi dziś nie pasuje.
- Witaj. - Przyszedł. Tak pięknie wygląda. Staje za mną. Widzę to, bo jesteśmy przy lustrze.
- Ładna sukienka, skarbie. - Skarbie? Nie przesadzajmy. Ledwo się znamy.
- Dzięki, jeszcze tylko dodatki i możemy iść. - Odpowiada mi uśmiechem.
- Właśnie! Mam coś dla mojej towarzyszki.
Jestem zainteresowana co tam dla mnie ma. Nigdy mi nic nie dawał. Bo nie zasługuje na nic.
Po chwili szamotania się, wyciąga bordowe pudełeczko i otwiera je. Złoto. Pięknie mieniące się w świetle, zarazem delikatne.

Wychodząc z siedziby VS, przystaję. Zatrzymuje mnie Verdas.
- Dobrze, że zdążyłem. Ja w sprawie ślubu. To jak? Masz wolną sobotę? - Przestań się patrzeć człowieku takimi oczami! Now!
- Sobotę może i mam wolną, zależy tylko którą.
Szatyn wzycha. Przyznam szczerze, nie zastanawiałam czy iść z nim na ślub czy nie. A tak wogóle, lubię denerwować zielonookiego i vice versa.
- Violetta... - Jak on rzadko używa mojego pełnego imienia. Te osiem liter idealnie współgra z jego barwą głosu i wargami. - ...chodzi mi o przyszłą sobotę. - Dokańcza.
- Mogę nie dać rady - w mojej głowie rodzi się kilometrowa lista rzeczy jaką musiałabym wykonać i  kupić przed uroczystością. Ślub to niewątpliwie ważna rzecz. Piękny dzień, o którym pamiętamy do końca życia. To nie skok przez kałużę! Chociaż przekonuje mnie towarzystwo Leona. Cieszę że to mnie wybrał na swoją towarzyszkę. 
- Dlaczego nie? - Zdziwienie maluję się na jego twarzy. Wyczekiwał innej odpowiedzi. 
- Nie wyrobię się! Mam pracę, do tego zakupy, prezent, sukienka... - zaczynam wyliczać, ale szatyn łapie mnie za dłonie. Przykłada mój palec do ust, dając mi znak, abym się uciszyła.
- Kicia, Ty masz tylko być.
- Dobra. Niech będzie. - To jego oczy mnie przekonały. 
Leon uśmiecha się szelmowsko i puszcza mi oczko.
- A co to za kolega? Znam go? Jego imię niewiele mi wyjaśnia.
- Paul Rath.
Cholera! Będę świadkową na ślubie mojego ex!

Ja i mój były. Nie mamy najlepszych kontaktów. Nie chciałam widzieć tego drania po tym, jak mnie zostawił miesiąc przed ślubem i uciekł z inną na drugi koniec świata. Faceci...
Po wstępnej umowie co mamy mówić i jak się zachowywać, wsiadamy do wozu Leona. Denerwuje się. Verdas to oaza spokoju. Prowadzi płynnie, w tle leci cicha muzyka. Prawie idealnie. Prawie... Nie rozmawiamy. Ja podziwiam widoki, on kieruje.
- Kicia, dupsko mi ratujesz. Obiecałem Paulowi, że przyjdę z taką laską, że pożałuje tego ślubu. - Ja tylko śmieje się nerwowo.

Dojeżdżamy przed salę weselną. Ślub był dość ładny. Pan młody nie mógł oderwać wzroku ode mnie, a nie od przyszłej żony. W tej sytuacji tuliłam się do Leona i wszystko wracało do normy. Po wstępie udajemy się na wyznaczone miejsca, niedaleko nowożeńców. Jemy ciepły posiłek i czas na ich pierwszy taniec. Potem bawią się wszyscy. Każdy na swój sposób. Czuję czyjś wzrok na sobie. Gdy się odwracam, to uczucie mija. Pilnuje umięśnione ramienia szatyna i nie opuszczam go na krok.

Godziny mijają, jest już ciemno na zewnątrz. Ja mam już kilka procentów we krwi, a może kilkanaście... teraz dopiero dobrze się bawię. Tańczę na parkiecie, z szmaragdookim, ale i nie tylko. Dawno nie byłam na takim weselu. Sprawdzam godzinę - 23.27
Postanawiam się przewietrzyć. Muszę. Przepycham się przez rożnych gości, Leon gdzieś mi zniknął z oczu. To nic. Jestem już duża. Siadam na pobliskiej ławce i wciągam powoli zimne, listopadowe powietrze. Próbuje rozgrzać zmarzniete ramiona. Jednak nic to nie daje. Po chwili szczękam zębami, jednak uparcie siedzę na kawałku drewna. Przymykam oczy. Wyczuwam, że ktoś się do mnie dosiada.
- Jak się bawisz Violu? - Pyta.
O nie!

Witajcie aniołki!
Też się cieszę, że zakończyłam w takim momencie. Rozdział pisany w większości na telefonie. Na tym sprzęcie mi lepiej szło.
A Mell ma teraz dużo wolnego, więc napisze jakiś rozdział na zapas.
W dalszym ciągu zapraszam na nowy blog, na którym współpracuje z moją Księżniczką: K L I K
Zachęcam do czytania i komentowania rozdziału.
Wpadajcie do odświeżonej zakładki o bohaterach. 
Za niedługo pojawi się też nowy szablon. 
Do następnej soboty!!!
Xoxo

Melloniasta:*