04 Randka

Z dedykacją dla każdego czytelnika i komentatora.

- I nic nie powiesz? - Śmiech Verdasa zaczyna mnie irytować.
- Do ciebie brak mi słów. - Ripostuję go, mając nadzieję na chwilkę spokoju.
No co? Mówię prawdę. Jest bardzo upierdliwy. Tryumfuję nie słysząc już szatyna. Ha, zagięłam go! Jest 1:0 dla mnie! W ciszy dojeżdżamy pod dom moich rodziców. Mama wybiega mi na spotkanie. Wygląda dziś olśniewająco. Habrowa sukienka za kolano, o dość prostym kroju, ogranicza nieco jej ruchy. Stwierdzam  po szybkości jej marszu do mnie. Witamy się całusami w policzki. Ja przedstawiam jej moich towarzyszy, a ta mi mówi, że zna jednego z nich - Verdasa. Ci dwaj rówież mają zaproszenia na bankiet. Rodzice wyznają zasadę im więcej, tym lepiej i zaprosili na dziś, conajmniej setkę osób, większość to znajomi, przyjaciele i pracownicy, a reszta? Sama nie wiem... Idę do Jamesa, który stoi w progu naszego rodzinnego domu i wita ze sztuczny uśmieszkiem gości. Mam mu zamiar nagadać za to, że mnie wystawił, ale sobie odpuszczam, bo zauważam tatusia. Witam go i również staję koło drzwi wejściowych, aby zapraszać ludzi do wnętrza budynku.


Dochodzi godzina dwudziesta, goście już weszli i ja miała zamiar uczynić to samo, ale nie jest mi to dane. Słyszę chrząkniecie, odwracam się i widzę Verdasa. No jasne, a kogo się niby spodziewałam. Koło niego stoi jakaś młoda dziewczyna. Podchodzę do nich. Zaraz sie dowiem kto to.
- Dobry wieczór, miło mi Violetta Castillo, zapraszam do środka. - Mówię radośnie.
- No wieczór jest, ale nie dobry, bo muszę tu być. - Odpowiada mruknięciem szatynka.
- Violuś, to moja siostra, Samantha Verdas, może się dogadacie, też jest na mnie cięta. - Rechocze sie zielonooki, a ja gromię go wzrokiem za to jak mnie nazwał. - jest młodsza o dwa lata od ciebie.
- A skąd pan, znaczy ty, wiesz ile mam lat? - ja mu na pewno nie mówiłam - może coś jeszcze wiesz, co?
W odpowiedzi na moje pytanie słyszę tylko gardłowy śmiech szatyna, który udziela się po chwili i jego siostrze. Ja nadal stoję z kamienną twarzą i oczekuję wyjaśnień. Mężczyzna, widząc moją postawę przestaje się cieszyć.
- Viola, przecież ja mam swoje źródła, a co do drugiego pytania, to wiem tyle, że jesteś bardzo ciekawska. - Mówi mi prosto w twarz i odchodzi, ciągnąc za sobą Samanthę.
Ja stoję w miejscu jeszcze chwilę, zaciskając pięści i powtarzając w kółko wdech, wydech. Ale on mnie denerwuje! Co on książkę o mnie pisze, że zna mój wiek i Bóg wie co jeszcze?
- Ah, zapomniałbym, - rodzice kazali przekazać, że spóźnią się nieco.
- Dobra. - Mówię z naciskiem i idę na bankiet.


Już w lepszym nastroju, podchodzę do rodziców. Federico - mój ochroniarz przynosi srebrne pudełko, przewiązane bordową wstążką i mi je podaje. Po chwili namysłu, uświadamiam sobie, że to prezent, który kazałam mu zamówić. Daję podarek w ręce mamy i składam serdeczne życzenia. W ślad za mną idą wszyscy goście, dzięki czemu po dwudziestu minutach stolik na prezenty, jest nimi wypakowany po brzegi. Jako ostatni przychodzą państwo Verdas. Ups, zapomniałam przekazać. Dobra, trudno. Idę do kuchni po kieliszek szampana, żeby nie stać bezczynnie. Po drodze zauważam Samanthę, która siedzi sama na skórzanej sofie.
- Hej, jak bankiet? Znośny? - Zadaje wesoło pytanie.
- Taa, ekstra, brat poszedł miziać się z jakimiś ciziami, a ja siedzę sama i się nudzę. - Uśmiecha się lekko w moją stronę.
- To wstawaj, pójdziesz ze mną, ja też nie mam co robić - ciągę ja za ramię - a Leonem się nie przejmuj, to frajer.
Po chwili siedzimy w kuchni, sącząc szampana i spogladając na panoramę NY.
- To Ty jesteś tym aniołkiem VS?- Słyszę pytanie brunetki, na co potakuję. - Też bym chciała chodzić po wybiegu, albo chociaż pozować przed obiektywem.
Ja w tym czasie przenoszę swój wzrok na nią i widzę jej zamyśloną twarz. Uważam, że młoda nadałaby się, jest szczupła, buźka niczego sobie, ma gust i znanego braciszka. Trochę jej pomogę.
- No wiesz Sam, pomyślimy. - Odpowiadam. - Na początek zabiorę Cię na sesję VS. Nic nie obiecuję, ale predyspozycje masz.
- Really? Jesteś najlepsza! - Krzyczy, a w jej zielonych oczach dostrzegam ogniki szczęścia.
- Dobra laska, już spokój, chodź na parkiet, trzeba rozruszać tych ludzi. - Mówię dziewczynie, słysząc coś żywszego niż ballady.
Ona potakuje i chwilę później królujemy w tańcu. Szalejemy jakby była to dyskoteka, wszyscy skupiają na nas swój wzrok, ale nie przejmujemy się. Chciałabym znów wyjść na imprezę, gdzie leje się alkohol i są fajni faceci. Narazie zadowalam się tym co jest tutaj. Po kilku piosenkach czas na coś wolniejszego, moja nowa koleżanka zostaje porwana przez jakiegoś synalka bizesmena, a ja zostaję sama. Na parkiet wychodzą pary, w różnym wieku, ale jednak pary. Próbuję odejść, lecz uniemożliwia mi to czyjaś dłoń na ramieniu. Odwracam się do mężczyzny, to Verdas!
- Mogę prosić do tańca? - Pyta z szelmowski uśmieszkiem, ja niechętnie, ale jednak potakuję.
Tańczymy przytuleni do siebie. Jest przyjemnie. Piosenka zdaje się nie mieć końca, dziwne.
- Kicia, bez mojej zgody, nie proponuj młodej pracy, okay? Ustalaj to ze mną. - Mówi mi cicho do ucha, ja widząc moich rodziców szczęśliwych i spoglądających na nas, znaczy mnie i Leona, cichutko śmieję sie do siebie.
- Kotek, ja Ciebie nie słucham. I pamiętaj, nie ładnie podsłuchiwać. - Odpowiadam równie cichutko do jego ucha.
Wirujemy w tańcu już dobre kilka minut. Dopiero teraz zauważam cudne oczy Verdasa. To dwa szmaragdy w pięknym opakowaniu. Nieświadomie przygryzam wargę, na myśl o jego mięśniach. Matko! Co ja robię?!
Po chwili piosenka dobiega końca, a mężczyzna szepcze mi, abyśmy wyszli na świeże powietrze.
- Mamo, będziemy się już zbierać. - Żegnam się z nią, bo tatę gdzieś wcięło - Jutro mam pracę, a jest już późno. - Nie lubię kłamać.
Moja rozdzicielka rozumie i daje mi całusa w policzek, dziękując za obecność w tym ważnym dla nich dniu.
Już mamy kierować się do wyjścia, gdy przychodzi mój tata z rodzicami oraz siostrą Leona. Super! Mama szatyna uśmiecha się do nas, i szepcze coś do męża.
- To co Violu, będzie randka? - Pyta, a ja mimowolnie spuszczam głowę i się rumienię, słysząc w tle śmiech wszystkich wokoło.


Witam aniołki!
To już 04. I jak wrażenia?
Wiem, że taki nijaki, ale w next będzie trochę lepiej.
Aaa! Za niedługo szkoła! Nwm jak to pogodzę, blog i naukę, ale rozdziały mam na zapas narazie.
Wiem, że krótki...
No, dziś bankiet u Castillo. Mamy new postać - Samanthę. 
V i L tańczą. Jak sweet! C' nie?
Dziękuję za taką falę komentarzy i wyświetleń. Jestem happy ^-^
Dobra, do next.
Liczę na komentarze.
Melloniasta:*