27 Wiedza to władza

Dziękuję za te cudne komentarze! ♥

- Leon, Twój telefon! - Już od dobrej chwili wydzieram się na mojego ukochanego, który utknął w łazience jak kobieta. A ja przez cały czas istnienia naszego związku myślałam, że mam do czynienia z prawdziwym samcem alfa, a tu...
Dodam też, że nie należę do tych chamskich lasek - przydupasek, które kontrolują faceta, gdy ten tylko gdzieś wyjdzie i zostawi swój telefon. A poza tym, wysyłam teraz masę maili do firmy, więc jestem odrobinę zajęta, a dźwięk dzwonka mnie bardzo rozprasza. Ktoś jednak daje za wygraną i rozłącza się. No, cisza i spokój... Taak... Znów słyszę ten upierdliwy sygnał.
- Leon do kur... - Język staje mi w poprzek, gdy on wychodzi z zaparowanego pomieszczenia.
- Kocico, dlaczego tak krzyczysz moje imię, coś nie tak? - Zniżając głos, zaczyna poruszać mięśniami na klatce piersiowej, na co nie koniecznie patrzę z radością. Laluś.
- Siedziałeś w łazience tyle, że mogłaby Cię wziąć za jakąś foczkę, a nie prawdziwego mężczyznę. - Mówię z uśmiechem, bo wiem jak nie lubi, gdy miażdżę go swoim ciętym językiem.I znów powracam wzrokiem w ekran mojego laptopa, jednak, gdy oddzwania do tej zdesperowanej osoby, nie omieszkam zerknąć na jego sylwetkę. Robi mi się bardzo gorąco i zakrywam się laptopem, aby szatyn nie mógł dojrzeć moich rumieńców, swoją droga pasujących nastolatce, a nie mnie! W końcu Verdas przyłapuje mnie na podglądaniu go i uśmiecha się szeroko, na co ja odwracam głowę i udaję, że tego nie zauważam.
- Dobrze, prześlę te papiery pani Anthon, tak, tak, na jutro. Do zobaczenia Julian. - I zakańcza swoje wywody, a ja nie mogąc się powstrzymać pytam:
- Prześlesz, to znaczy mailem, prawda? - No nie jestem zazdrosna, tylko dopytuję. Wiedza to władza.
- Tak, kochanie, nie musisz się obawiać, sekretarka Juliana ma już męża. - Dodaje z głupim uśmieszkiem.
- Umm, ale wiesz, nie wiadomo co takiej by do łba strzeliło, gdyby, gdybyś... no... - I zaczynam się mieszać, więc zamykam się i kontynuuję mail.


- Wychodzę do Sam kochanie, będę za godzinę. Czekaj tutaj, bo zabieram Cię gdzieś, więc możesz się ubrać w coś z pazurem. - Zdanie dokańcza całusem, który przedłużam, aż brakuje mi tchu, więc z mlaskiem odrywamy się od siebie. Ja obwinięta w koc i Leon, ubrany w garnitur, który dobrze na nim leży. Za idealnie! Z ogromną niechęcią wypuszczam go z moich ramion, a on po raz ostatni zapewnia mnie o swojej miłości i słyszę już tylko trzask drzwi. Wzdycham przeciągle, a potem podnoszę się i wyplątuje z koca. Idąc do kuchni przelotnie zerkam na miasto za szybą, znów nic ciekawego, prócz samochodów, ludzi i przeróżnych dźwięków. W mojej głowie rodzi się pomysł, więc szybko zamierzam go zrealizować. Ucieszona biegnę do salonu, ale najpierw zaopatruję się w wino i kieliszek. Otwieram laptop i wybieram aplikacje Skype, a tam już migiem łączę się z Luśką. Wiem, że to jedyna opcja rozmowy z moją psiapsiółką na najbliższe miesiące. Po chwili widzę twarz mojej roześmianej blondyny, która trzyma w ramionach moją chrześnicę.
- Jak tam moje kwiatuszki się mają? - Pytam z radością dziewczynę.
- O matko przenajświętsza! Vils, dobrze, że już niedługo chrzciny to podrzucę Ci Cath na jakiś tydzień. Jestem wymęczona i wyglądam jak siedem nieszczęść! - Długi monolog Ferro, przeplatany moim śmiechem, przerywa SMS, który jest od Leona.

Jeszcze trochę i będę w domu.
Pamiętaj, ubierz się ładnie, bo chcę Cię gdzieś zabrać.
Kocham <3
L.

Bezwiednie przegryzam wargę, a Lu tylko się śmieje.
- Mam rozumieć, że Romeo puka w okienko? To jak? Kiedy przyjeżdżacie? W sobotę czy wcześniej? I jak mogę podrzucić Ci to dziecko?!
- Ludmila! Catherine jest za mała na podrzucanki do ciotki! A poza tym karmisz ją piersią. Co do przyjazdu to jeszcze się spiszemy, bo to jeszcze dwa tygodnie. - Wyjaśniam.
- Oj, przecież wiesz, że nie oddałabym mojego okruszka nikomu! Jak nas odwiedzisz to dam Ci ją na chwileczkę, żebyś mogła zobaczyć czy macierzyństwo Ci pasuje.
- Luśka, czyś ty papki dla niemowląt się najadła! Ja nie mogę być teraz w ciąży! Jesteśmy z Leonem w szczytowej formie i nie mamy czasu na dzieci! - Wykrzykuję, żywo gestykulując przy tym rękoma.
- No, ale chyba Verdas chciałby mieć synka, co? - Dociekliwa małpa!
- Nie wiem, rzadko rozmawiamy na te tematy. A poza tym wolałabym dziewczynkę!
Ludmila odpowiada mi śmiechem i tak spędzamy godzinę, czy dwie w cudownej atmosferze, ja z lampką wina, ona z sokiem i dyskutujemy.


Po powrocie szatyna do mieszkania, jestem bardzo wesoła. Nie, nie upita, bo jak można upić się winem!
- Kochanie, przepraszam, że tak długo, chyba dzisiaj nici z naszej ... - Verdas staje w progu i robi wielkie oczy, spogląda najpierw na mnie, potem na butelkę i tak w kółko, aż mu przerywam.
- Co tak długo? Jestem napalona! Leon zróbmy to! Będzie gorąco! - Chichoczę, myślę, że w miarę seksi.
- Tak Violu, nawalona zdecydowanie jesteś. Gdzie twoje ubranie? - Pyta, zerkając na mnie, a ja wiem jak patrzy i robię słodką minkę, przynajmniej tak mi się wydaje.
- Leoś, zgubiłam je w drodze do Narni.
- O  biedulko, zaraz Cię nakryję.
- No podejdź, wiem, że nie możesz już wytrzymać patrząc na mnie, chodź kochany! - Wystawiam ręce do Leona niczym mała dziewczynka, a ten podchodzi i unieruchamia mnie na sofie.
- Och, dziś kneblowanie? - Chcę rozpalić w nim ogień, ale nie wychodzi mi to najlepiej, ponieważ on tylko wywraca swoimi pięknymi oczętami i skrzywiony odpowiada nadal mnie trzymając:
- Bądź tak dobra kobieto i zamilknij - podaje mi szklankę, a ja wypijam ją szybko, bo zaschło mi w gardle, a potem robię się bardzo senna. - A teraz życzę słodkich snów - dodaje cicho i całuje moją skroń. Jednak lek nie działa tak długo... Już około drugiej w nocy postanawiam się wymknąć...

Nie śpię zbyt długo, może tylko się zdrzemnęłam? Jednak z krainy Morfeusza nie wyrywa mnie spokojny głos ukochanego, lekkie potrząsanie czy nawet szklanka wody wylana na moją twarz. Czuję jak czyjaś dłoń - silna i zapewne męska przyciska moje usta. Podnoszę się gwałtownie i szamoczę jak w jakimś horrorze, jednak uświadamiam sobie, że to się dzieje naprawdę, a sen już dawno uleciał, zabierając moją pewność siebie na wakacje. Jest ciemno, może nie jak o północy, ale chyba niedługo już będzie ranek. Nadal nie wiem co się dzieje, tajemniczy mężczyzna nadal trzyma swoją dłoń na mojej twarzy i szarpie mną. Czuję ogromny chłód, ale i on mnie opiszcza, bo adrenalina robi swoje. W pierwszej chwili nie rozumiem co się dzieje, ale potem myśli wracają i mam już odpowiedź. Jestem głupia! To jeszcze zdąrzę pomyśleć zanim ten tajemniczy człowiek nie zaczyna wlec mnie za sobą. W chwili odwagi, która niespodziewanie mnie odwiedza, gryzę gościa w dłoń, a on klnie i popycha mnie na ławkę. Jesteśmy w parku, o nie wiadomo której nad ranem, jestem odiotką, że wogóle wyszłam z apartamentu Leona, ale jeszcze jedno jest pewne. Tym tajemniczym mężczyzną jest Tom. Mój nowy ochroniarz...



Witajcie Aniołki!
Kochani! Wakacje nam się kończą!
Minuta ciszy...
Dobra, a teraz wyjaśniam z jakich to powodów nie było rozdziału wcześniej. Po prostu chciałam Wam dać coś ciekawszego niż wymiana śliny czy imprezy.
Tia, zaczynamy temat rąbniętego Toma - ochroniarza! No jakaś akcja tam w next będzie. 
Bardzo chciałam się nie przymuszać do pisania tego chapterka i aby chociaż trochę mi się podobał. No jest tak średnio.
Ocenę jednak zostawiam Wam!
Piszcie co porabiacie i jak planujecie spędzić te ostatnie dni wolności!
Do następnego! (Jeszcze przed szkołą!) 
Pssst! Dziękuję Wam moi kochani za komentarze, które czytam z wielką radością! }i{