26 Mam braciszka

Dla moich obserwatorów ♥

- Noga bardziej na lewo Castillo! - Co za rozdarty bufon z tego fotografa. Jednak słucham go i układam swoją kończynę tak jak o to ''prosi'' ten człowiek.
Jestem właśnie na sesji bikini Victoria' s Secret, a za pół godziny powinnam już być wolna. Z nowości: mam nowego ochroniarza. Znaczy tak to się nazywa... Naprawdę jest to jakiś laluś z grzyweczką ułożoną na dwóch puszkach lakieru do włosów. No dobrze, ma ładne oczy, ale jego mowa ciała i charakter... O matulu! Nie wiem jak Ben mógł dać mi tego ciapciaka. Już bym wolała zostać porwana. No dobrze, przesadzam. Ale jednak nakazałam mu na naszym pierwszym spotkaniu zachować dystans, na sesji, takiej jak ta, w drodze do domu czy wszystkich innych czynnościach. No niech on sobie będzie, ale dalej niż mój wzrok sięga. Dlatego też Tom czeka w tej chwili przed budynkiem VS, a nie jak Leon, który mościł się najbliżej fotografa. Ahh... na myśl o nim przegryzam wargę i przymykam oczy. Oczywiście z marzeń o NIM wyrywa mnie Frank.
- Castillo to nie pornos, pozuj! - O ty dziadygo! Będziesz jutro lizał tynk! Już ja mu popsuję opinię.
Z tą optymistyczną myślą zmieniam pozę i uśmiecham się szczerze.
Dwa kostiumy potem kończymy zdjęcia, które swoją drogą wyszły dość ciekawie. A ja dodaję szybko fotkę na Insta zza kulis mojej pracy i zbieram się do wyjścia. Do Leona.


- Tom, wejdę jeszcze do perfumerii, zaczekaj tu. - No mówiłam, że go niezbyt lubię! On tylko przytaknął i zaczął się rozglądać za panienkami. Boże dopomóż!
Gdy powietrze opuszcza moje płuca, stawiam krok naprzód w stronę wejścia i już biegnę po swoją ulubioną buteleczkę perfum Calvina Kleina. Płacę i zabieram swoje zakupy, gdy rozbrzmiewa dźwięk mojego telefonu, więc go wyjmuję. Na wyświetlaczu widzę zdjęcie taty. Zdziwiona odbieram i przykładam aparat do ucha, pakując do torebki zakupy i portfel.
- Cześć kochana, pospiesz się. Mama rodzi, wszyscy już tu są! Violetta! Hej? Jesteś tam?
Po dłuższej chwili dociera do mnie o czym mówi ojciec i mruczę pospiesznie potaknięcie. Szybko rzucam telefon na dno torby i biegnę do wyjścia, po drodze zgarniając tego nieszczęsnego ochroniarza, który oczywiście jest zdezorientowany jak dziecko w mgle. Spoglądam na niego w biegu i tylko przewracam oczami na jego nieporadność w biegu. Naprawdę, taki facet a nawet porządnie biegać nie potrafi. No nic, nie czekam na jakiegoś szofera, którego bardzo ostatnio polubiłam, tylko łapie pierwszą lepszą taksówkę i wskazuję kierowcy nasz cel. Wzdycham przeciągle, a wzrok samoistnie kieruje się na wieżowce za szybą. Energia mnie wręcz rozsadza na myśl, że to już. Za kilka godzin będę starszą siostrą dla kogoś, będę mieć dwóch braci. To takie nierealne, jak fakt, że moja matka zaciążyła. Ale staram się myśleć pozytywnie i nie boczyć się. Jest jak jest i musi tak być. Lecz kierowca mógł by się sprężać, nie wybrałam się na przejażdżkę!


- I jak? Co z nią? Co z nimi! Tato, powiedz mi coś! - Wydzieram się jak szalona na ojca, który tylko siedzi blady jak pośladek zakonnicy na szpitalnym krzesełku i trzyma kubek z wodą. Przed chwilą pielęgniarki musiały wyciągnąć go na korytarz, po tym jak zemdlał im na sali porodowej. Martwię się o mamę i maleństwo, a tata nic nie mówi.
- Choć Vils, on jest w lekkim szoku. Zapomniał już jak to jest. - Odzywa się James i przytula mnie do siebie. Są tu prawie wszyscy, tylko brak Leona. Rozumiem jednak jego nieobecność i tylko ślę mu SMS- a:

Kochanie, moja mama rodzi.
Wiem, że jesteś zajęty, ale tylko chciałam Ci to napisać.
Twoja V :*

Co prawda nie otrzymuję odpowiedzi, ale liczę, że przeczytał tę informacje. Zagryzam nerwowo wargę i czekam na jakiekolwiek wieści. Czas oczywiście znów jest moim wrogiem. Jednak teraz pojawia się chwila na głębokie przemyślenia. Lusia rzadko się odzywa, ale co się dziwić jak dwa tygodnie temu została mamą. Tak jestem ciocią Violą, a także przypadł  mi zaszczyt bycia matką chrzestną dla słodkiej Catherine. Jedyny kontakt jaki ostatnio utrzymywałam z szaloną Ferro ograniczał się do Skype'a i SMS- ów. Ja też dużo pracowałam, miałam sesje w Bombaju i Rio de Janeiro, potem wywiady i okropne zamieszanie w biurze. Nie było czasu na porządne wakacje, więc chodzę lekko zmęczona, ale mówi się trudno. 


Po kilku godzinach, nawet nie wiem dokładnie ilu z porodówki wychodzi lekarz. Ociera twarz i z uśmiechem pyta o ojca. Mój tatuś wstaje. Teraz to inny facet, nabrał kolorów i wie co się dzieje wokół niego, martwił się o mamę jak wszyscy, ale wiedział jak musi być jej ciężko. Przecież ona powinna zacząć myśleć o wnukach, a nie sama zostać matką po raz trzeci. Jednak złość mi minęła juz dawno i cieszę się z rodzeństwa. 
- Proszę bardzo, panie Castillo, ma pan zdrowego synka. Zapraszam. - Zabiera ojca do sali, a ja z Jamesem rzucamy się sobie w ramiona. Mamy brata...
Gdy już mama zostaje przewieziona i mijają kolejne godziny, możemy odwiedzić malucha i naszą rodzicielkę. James wychodzi, a teraz czas na mnie. W ostatniej chwili słyszę głos Leona. Woła mnie.
- Viola! Gdzie jesteś? Viola! - Zauważam jak biegnie korytarzem, więc mu macham z lekkim uśmieszkiem. Ten mnie dopada i zamyka w silnym uścisku.
- Sam się dziś obudziła, wszystko dobrze. - Szepcze mi z ulgą w głosie, a ja czuję jak spada mi kamień z serca. Oddaję uścisk i też mówię mu cichutko do ucha.
- A ja mam braciszka kochanie, chodź poznać Williama.



Witajcie moje kochane Aniołki!
Powraca Wasza Melloniasta!
Dziękuję za gratulacje i miłe słowa pod poprzednim postem ♥
Wszystkie przeczytane! 
A no i dziś dodaję kolejny rozdział, postaram się też napisać coś na zapas, aby Was nie zostawiać z niczym.
Mam nadzieję, że miło spędzacie drugi miesiąc wakacji i nie gniewacie się na mnie za tą kolosalną przerwę w rozdziałach.
Kończę, bo kiepsko się dziś czuję.
Do next!
Xoxo

Melloniasta:*