25 Najcenniejsze

Z dedykacją dla tych, którzy tu są <3

Z minut robią się godziny, te rodzą dni, a potem są tygodnie... Tak leciał czas, a ja nadal żyłam wydarzeniami sprzed kilku tygodni. Od chwili, gdy Samantha została wprowadzona w śpiączkę farmakologiczną, każdy dzień dla mnie i Verdasów stał się rutyną: pobudka, szpital, praca, szpital i dom. Tak żyliśmy, widząc jak każde z nas czuje się coraz słabszym, jak skóra robi się poszarzała, często spięta i udawaliśmy, że wcale nie widać zaczerwienionych oczu od płaczu. Tak, zdarzało mi się ryczeć w poduszkę, ale tylko tak mogłam wyładować swoje negatywne emocje i nie martwić tym innych. Rodzice spodziewali się potomka i to dosłownie, bo na świat za około trzy miesiące miał przyjść Will, dzwonili systematycznie z masą pytań o siostrę Leona, mój związek czy po prostu moje samopoczucie. Odpowiadałam wtedy, że u Sam bez zmian, tak jak w naszym związku, a ja mam się raczej dobrze. Dodatkowo postawiłam sobie za cel uszczęśliwienie szatyna. Wiem, że mój ukochany ma urodziny pod koniec maja, wiec to musi być gdzieś na dniach. Nie do końca pamiętam jego dzień urodzin, ale trzeba przyznać, że Verdas urodził się jednego pięknego dzionka, a w papierach ma wpisaną datę urodzin na dwa dni po tym jak wyszedł na świat. I mam pytanie czy to w ten czwartek, czy w tą sobotę? No, ja to mam problemy. Jedno jest pewne, impreza będzie w najlepszym klubie, niedaleko naszego mieszkania i odbędzie się w sobotę, po prostu z okazji urodzin Leona. Sala już została zarezerwowana przez mojego brata. Jednak drań nie był już tak uprzejmy w sprawach finansowych i zabrał moją kartę,  jeżeli chodzi o płatność za salę. Dla mojego szatyna wszystko.


Wychodząc z wieżowca, który sięgał nieba i w większości był ze szkła, załatwiałam sprawy związane z imprezką. Biegnąc z telefonem przy uchu łapałam taksówkę i piłam kawę z kubka, który był dość gówniany i ciecz parzyła mi palce. Siedząc już w aucie, zaglądnęłam do kalendarza, który swoją drogą prowadzę od niedawna i wyczytałam, że kolejny wywiad mam za niecałe dwie godziny. Z lekkim uśmieszkiem zablokowałam ekran telefonu i cisnęłam nim o dno torebki, a jego los podzielił kalendarz. Obruciłam się w stronę szyby i patrzyłam jak Nowy Jork skąpany w blasku słońca tętni życiem pomimo południa. Ludzie przechodzili pośpiesznie przez pasy, spóźnialscy wbiegali na jezdnię i wymijali samochody. Jakaś kobieta siłą odciągała chłopca od witryny sklepu z zabawkami, a chwilę potem zobaczyłam grajków ulicznych i innych szarych, ponurych ludzi, którzy mieli jakiś cel i do niego dążyli. Napisałam do brata, aby zjawił się w kawiarni, gdzie podawali ciasteczka z wróżbą. To nie żadna chińska pipidówka, tylko nabrawdę przytulny lokal i uprzejmy personel. Chciało się tam zawsze wracać i siedzieć w nieskończoność. Dlatego wybrałam to miejszcze na spotkanie.  Musimy omowić plan imprezy i dopilnować każdego szczegółu. Leon musi poczuć, że jest facetem i ma prawo robić te same rzeczy co inni w jego wieku, a nie załamywać ręce nad widokiem siostry w śpiączce.
-Och,  Sam... Czas na pobudkę!  - Pomyślałam, patrząc na kobietę z wózkiem dziecięcym na skrzyżowaniu.


Impreza z okazji dwudziestych czwartych urodzin Verdasa trwa w najlepsze od dwóch godzin. Jest ciepły,  sobotni wieczór. Ja siedzę na neonowo pomarańczowej sofie i patrzę.  W prawo - całują się,  środek - tańce, a lewo? Gra w głupie gry z dzieciństwa szatyna. Kręcę z rozdrażnieniem głową, w powietrzu wyczuwam smród alkoholu i papierosów.
- Jak się bawi moja Kicia? - Oj, powiedz tak jeszcze raz, a złapie i wykręce ci to, co u faceta najcenniejsze. W odpowiedzi na pytanie odwracam jednak wzrok ku solenizantowi i z kpiącym uśmieszkiem, przekszykując muzykę, odpowiadam, że jest fantastycznie. O najwidocznej też tak uważa, bo bierze mnie na ręce i całuje w podzięce. Zaczyna od kości policzkowych i płynnie sunie w górę, dół oraz boki twarzy, jasno dając mi do zrozumienia, że usta nie będą całowane. Bawi się moją męką i szepcze mi słowa podzoęki między całusami. Poddaję się pieszczotom Leona i zatracamy się, żyjemy chwilą z dala od chorób,  problemów i szpitali.  Odrywamy się od siebie po dłuższym czasie i patrzymy na swoje oczy, a oddechy jiż prawie nam się normują.
- Czy mogę prosić o taniec panienko? - Leon zadaje pytanie, a ja zaraz ciągnę go na parkiet.
- Jak prezenty? Coś ciekawego? A czy zaprosiłam wszystkich,  których chciałbyś teraz tu widzieć? - Po chwili dotarło do mnie jak beznadziejnie dobrałam słowa na ostatnie pytanie. To jasne, że brakuje mu siostry. Nic jednak nie można zdobić.

*Notka kiedy indziej*