23 Candy floss

Dla mojego Cysiowego Karmelka

Kolejny dzień, czas leci jak z bicza strzelił, a ja tylko gapię się w laptopa, ekran telefonu lub pracuję. I tak mija mi życie, które miało być łatwe, proste i przyjemne. Leżę teraz w swoim milusim łóżku na zmierzwionej satynowej pościeli w kolorze dojrzałej śliwki. Konwersuję z Luśką na jednym z portali społecznościowych, gadamy sobie o ciuchach, ostatnio obejrzanych filmach oraz innych pierdołach. Gdy słyszę otwieranie drzwi, zamykam klapę laptopa i odziana jedynie w cieniutki oraz krótki szlafroczek wybiegam na spotkanie swojemu mężczyźnie. Leon całuje mnie na powitanie i zdejmuje kurtkę, ja skąpo ubrana zapraszam go do jadalni, a potem do sypialni.

Tak, tak to życie byłoby na pewno lepsze, niż takie jak mam teraz. Chyba każdy mi przyzna błyskotliwość i wielką wyobraźnię. Tak chciałabym żyć za kilka lat, gdy znajdę inną pracę. Narazie jestem modelką i muszę żyć w blasku fleszy. Nie powiem, że mnie to nie męczy, bo jest to uciążliwe, ale taka jest cena sławy. Aktualnie pozuję na tle białego sześcianu, który robi za scenerię w sesji. Wielkimi krokami zbliża się moja ulubiona pora roku, jaką jest lato. Czas więc na sesję ze strojem sportowym oraz bikini, a także bielizna i dodatki VS. Jestem narazić na etapie nowych zestawów bielizny. Stoję na przeciw fotografa w pięknym kompleciku czerwonej bielizny, która zapewne pobudza wyobraźnię mężczyzn, a w szczególności mojego Lajona. Ten wyżej wymieniony osobnik siedzi sobie grzecznie na krzesełku w kącie pomieszczenia i z założonymi rękami oraz ponurą miną obserwuje moje poczynania przed aparatem. Ja czuję się tu świetnie, strój z seksowny wycięciem w majtkach w okolicach tyłka dodaje mi niesamowitej pewności siebie, co staram się pokazać pozując. Po kilkudziesięciu zdjęciach fotograf proponuje mi zagranie wargi, posłanie całusków. Wykonuje polecenia, patrząc ukradkiem na szatyna, który widocznie się wierci na krzesełku i nerwowo widzi wzrokiem po sali. Ukradkowo uśmiecham się, a fotograf uwiecznia tą chwilę, następnie proponuje mi zsunięcie ramiączka i nakazuje je ładnie ułożyć na ramieniu, ci nie bardzo mi wychodzi i brunet jest zmuszony do mnie podejść i mną pokierować. Ja z uśmiechem przyjmuje pomoc i cenne rady, a już chwilę po tym widzę Leona i jego piękne dłonie, które odciągają za kołnierz fotografa na bezpieczną odległość ode mnie. Na koniec wygładza mu ciuch i poklepuje go lekko po ramieniu, odchodząc. Ja posyłam zaatakowanemu przepraszające spojrzenie i mówię, że możemy kontynuować.

- Przepraszam bardzo, ale co to do zasranej cholery miało być?! - Staram się szeptać, jednak on uniemożliwia te plany, wprowadzając mnie z równowagi. Na moje pytanie Leon wzrusza ramionami, które swoją drogą są piękne, męskie i wyrzeźbione jak trzeba, a bez tych ubrań... stop! Masz być na niego zła!
- Ejj! Odpowiedz mi!
- Może waty cukrowej, bo widzę napięcie przedmiesiączkowe i chciałbym Ci ulżyć. - Mówi tak, jakby nic się nie stało. A mnie gotuje od środka, ja mu dam napięcie! On zaraz będzie miał spięcie! Liczę do dziesięciu, a potem kulturalnie... szarpię głupka za koszulę i odwracam z furią w swoją stronę. Gdy już mam na niego nawrzeszczeć i wypomnieć mu, że mogę stracić robotę, bo sponiewierał jednego z lepszych fotografów, on po prostu uśmiecha się do mnie słodko i przenika mnie wzrokiem. Ja czuję jak złość schodzi na drugi tor i witam się z ciepłem, które lokuje się na moich policzkach, tworząc dorodne rumieńce. Mięknę trzymana w jego silnych ramionach, a on bez zawahania pochyla się w moją stronę i miażdży moje usta swoimi, wpuszczając do mojego brzucha spore stadko motyli. Oddając pieszczoty, wybaczam mu w duchu, ciesząc się z takiego pojednania.
- Viola, wiesz, że tylko ja mam prawo zsuwać z Ciebie ubrania i bieliznę. Musisz się pogodzić z tym, że jestem o Ciebie cholernie zazdrosny.
Moje serce rozpływa się na te słowa.
- Świetnie mój drogi, a więc poproszę dwójeczkę: Candy floss pink blink. - A on dopiero po kilku sekundach zaczyna rozumieć, że proszę go o watę cukrową.

W świetnym nastroju wracamy ulicami Nowego Jorku, ja szczęśliwa z mojego zazdrośnika i pysznej waty, a on... no właśnie nie za bardzo wiem dlaczego się tak cieszy. Nie mam zamiaru go jednak o to wypytywać. Przez myśl przebiegają mi ostatnie spotkania z rodzicami i Mike'm, więc postanawiam się do nich odezwać wieczorem. Jest już dość ciepło, więc rozpisać kremowy płaszczyk z cienkiej skóry ekologicznej i poprawiam okulary przeciwsłoneczne, które założyłam przed chwilą na nos. Rytmicznie uderzając szpilkami o bruk, zrównuję tempo chodu z Leonem i biorę go za smukły palec wskazujący, uczepiając się jak dziecko. On odpowiada mi lekkim uśmiechem. A gdy już docieramy pod nasz dom, co zajęło nam pewnie z godzinę, dostrzegamy na posesji karetkę. Ja odruchowo przytyłam sobie dłonią usta, aby nie pisnąć i wtulam się w Leona, który wypuszcza moją dłoń z mocnego uścisku, pod presją chwili. Nerwowo spoglądamy na siebie i zgodnie wykrzykujemy:
- Samantha!!!
I już w ciągu kilku sekund dopadam do bramy, a szatyn idzie przodem. Dookoła panuje dziwna cisza, a jedyną rozrywką jest świergot ptaków i odgłos jadących samochodów w oddali. Rozglądam się po podwórku, nic. Coś dzieje się wewnątrz mieszkania. Może być to fałszywy alarm, bo w tym wieżowcu mieszkają też inni. Już chcę wejść, gdy zatrzymuje mnie zastygłe ciało szmaragdowookiego, a po chwili widzę jak ratownicy w odblaskowych kamizelkach wynoszą bladą i, o zgrozo, nieprzytomną dziewczynę, w której niestety rozpoznaję siostrę Leona. Próbuje się dowiedzieć co się stało, ale dostaję informację tylko o szpitalu, do którego wiozą dziewczynę. Gdy karetka odjeżdża na sygnale, obracam się w stronę chłopaka cała w łzach i widzę, że nie może uwierzyć w to co się stało. Ja jednak ciągnę go do garażu i już po chwili jedziemy w kierunku największego szpitala w mieście.

Witajcie aniołki!
Wasza stara znajoma powraca z nowym rozdziałem, który uważam za nawet dobry. No odpoczęłam, nabrałam sił i stwierdzam, że choćby się miało walić i palić to dokończę to opowiadanie w maju/czerwcu. Nie ma się co ociągać. Trzeba dokończyć to co się zaczęło!
A jak tam się mają moi czytelnicy? Jak szkoła? U mnie sprawdziany, testy próbne i znów lektura. Nadciąga też wywiadówka. A jeżeli chodzi o blog, to dziękuję za tyle wejść i obserwatorów. Bardzo miło z Waszej strony. No stworzyłam tez zakładkę z LBA i tam pojawiają się odpowiedzi na Wasze pytania i nominacje, także zobaczcie sami!
A rozdział zostawiam Wam do oceny.
Co do mojej nieobecności... nawet nie chce się już tłumaczyć. 
A i nie zajmuje, bo nwm czy ktoś wgl wróci i błędy poprawię w najbliższym czasie!
Teraz idę spać, bo powinnam to robić już od conajmniej godziny.
Do następnego.
Xoxo

Melloniasta:*