21 To coś poważnego?

Dla każdego, kto tu jeszcze jest ♥

Patrzę na krople deszczu spływające po szybie. Dziś ponury dzień, a ja czuję się jakby coś poczęstowało się moich dobrym humorem i została tylko obojętność. Siedzę na czyściutkim parapecie w domu Leona. Mieszkam tu od tygodnia, ale jakoś trudno mi się zagospodarować, a rzeczy z burych kartonów jakoś nie chcą się wyciągnąć same. Nie tylko ja czuję się jak wypluta przez życie. Sam siedzi tylko w pokoju gościnnym, który został jej przeznaczony i nie wychodzi z niego za często. Tylko gdy już jest blada i słaba z głodu lub gdy musi iść do toalety. Czyta książki i nic nie mówi. U Verdasa miałam poczuć się jak w domu, ale narazie nie mogę się przekonać. Wdech, wydech. Ze stolika biorę magazyn, w którym ukazały się zdjęcia mojej dobrej znajomej z dawnych lat - Gabrielle. Ostatnio często widuje ją w kolorowych pisemkach, jej kariera osiągnęła zawrotnego tępa. To dobrze, kibicowałam jej od początku. Muszę się z nią skontaktować, ale nie teraz, kiedyś. Może kiedyś... Słyszę dźwięk dzwonka, a chwilę potem widzę blondynkę. Podchodzę szybkim krokiem do Lu i wtulam się w nią mocno. Dawno się nie widziałyśmy, a nasze kontakty stały się sporadyczne, blisko im było do ograniczonych.
- Ściąg szpilki i siadaj. - Mówię jej z grymasem na twarzy. Martwię się o nią i maluszka, a ona nic sobie z tego nie robi i nadal nosi te szczudła.
Po chwili moje słowa skutkują i widzę jak zapewnie nowe buty lądują na beżowym dywanie. Ferro podwija nogi pod siebie i wygodnie lokuje się na sofie, ja siadam obok. Zerkam na zegar w odcieniach bieli i czerni, jest piętnasta trzydzieści pięć. Gdzie jesteś Leon?
- No to z jakiej okazji Cię tu goszczę? - Pytam, starając się nie drażnić ciężarnej.
- Ty się szkielecie nie odzywaj dziś za wiele. Twoja stara przyjaciółeczka przyszła do Ciebie w nadzieii, że może chociaż Ty masz gram czekolady albo czegoś podobnego. Feduś mówi, żeby nie jadła tyle słodyczy, bo dziecko potrzebuje czegoś zdrowego. Ja mam go rzecz jasna daleko w majtkach.
- Nie martwisz się swoją figurą?
- Tak, wiem, że jestem słonicą, ale już starej znajomej czekolady żałujesz?! Wiesz co? Walcie się wszyscy! - Cała w szoku powstrzymuję Ferro przed podniesieniem swojego szanownego tyłka i ruszam po słodycz. Widzę ulgę i szczęście na jej twarzy, gdy wgryza się w karmelową tabliczkę. Powstrzymuję jednak śmiech, bo w każdej chwili dziewczyna może się obrazić na amen.

Po dwóch godzinach wraca Leon. Trochę się zagadałyśmy z Luśką i tak się złożyło, że dosiadła się do nas Sam. Wszystko byłoby pewnie świetnie, gdyby te dwie wariatki nie wymyśliły sobie zabawy w stylu prawda/fałsz. No ja trochę wypiłam, a one miały soczek, więc tylko ja nie byłam zbyt do życia. Na widok szatyna zachichrane pospiesznie opuściły salon, a ja zostałam na sofie. Sama! Widziałam tę obojętność w oczach Verdasa, gdy prowadził mnie, lekko wciętą do łóżka. Nie to, że byłam upita. Po prostu nie chciałam iść do sypialni bez wyraźnego powodu. No na pewno spać mi się nie chciało!
- Castillo, jeszcze raz bedziecie się wściekać pod moją nieobecność to...
- No misiaczku? Pewnie dostanę porządny szlaban... O tak! Proszę, pobawmy się w profesora i złą uczennicę! Leoooś - zaczęłam go lekko całować po szyi, brodzie, policzkach. Widziałam, że z wielkim trudem odciąga mnie od siebie.
- Jesteś wcięta. Nie pozwolę sobie na słabość. Marsz do sypialni. I proszę bez problemów, jasne? - No nie odpuszczę sobie możliwości zabawy z moim chłopakiem. Nie tym razem! Nie na tej zmianie!
Robiąc smutne oczka, idę w stronę wyznaczonego mi pokoju. Oczywiście rozbieram się już w korytarzu, więc Verdas może teraz ujrzeć mnie w skąpym staniku, który już odpinam...
- Violka, bez cyrków! Nie tu! - Zaraz do mnie podbiega i zakrywa mnie swoim torsem, gdy górna część bielizny ląduje na panelach w kolorze orzecha. Patrzę na niego tryumfalnie z uśmieszkiem na twarzy. Teraz jest mój!
Bierze mnie na ręce, a ja oplatam się jak winorośl wokół niego, czekając na coś więcej... Kładzie mnie na łóżku, prostuje się i wzdycha. Kręci przez ułamek sekundy głową na znak sprzeczności, ale zaraz to mija i jest już przy mnie. Między mokrymi całusami, którymi mnie obdarowuje, szepcze, że nigdy więcej nie będziemy tego robić w takim stanie w jakim teraz jestem. A ja przecież wiem, że to nie ostatni raz. Na pewno nie z mojej strony.

Wczoraj nie ruszyliśmy się już z łóżka, było za przyjemnie, aby się gdzieś ruszać. Nie było potrzeby, a mnie szybko zmorzył sen. Wracając właśnie z intensywnego treningu wraz z Leonem. Odbieram telefon, który paraliżuje mi nogi. Matka jest w szpitalu. Coś z ciążą. Mimo nieprzyjemnych spięć między nami, nadal jest moją rodzicielką i dała mi życie, kocha mnie. To właśnie uświadomiłam sobie podczas jazdy w kierunku szpitala. Lekko spoceni i zmęczeni wpadamy na recepcjonistkę, która po małej kłótni kieruje nas na odpowiednią salę. Szybko odnajduję wskazane mi pomieszczenie, a w nim rodziców. Nie wiem co mnie tu czeka. To coś poważnego?
- Mamo! Jezusie! Co Ci? Coś z dzieckiem? - Zasypuję ją lawiną pytań, a ona zdobywa się na lekki uśmiech. Po chwili wyjaśnia mi zaistniałą sytuację, a ja oddycham z ulgą. Po prostu miała jakieś skurcze, które zostały już opanowane i jest wszystko dobrze. Po krótkiej wojnie w mojej głowie mocno przytulam się najpierw do matki, potem do ojca. Atmosfera się rozluźnia, a do mojego serca wprowadza się radość. Mocno przytulam rodziców. Widzę ulgę i szczęście na ich twarzach. Nareszcie spokój zagościł miedzy nami, a ja czuję ulgę.
- Wiecie co? - Pytam z łzami w oczach. - Kocham Was. Zawsze tak było, jest i będzie.

Witajcie aniołki!
Rozdział dedykowany wytrwałym, bo jeszcze nigdy nie miałam takiego lenia.
Nie wiem co mi jest, ale to nie czas na gorzkie żale.
Po prostu poczytajcie sobie 21 i oceńcie.
Liczę na komentarze z Waszej strony. 
Mam nadzieję, że spodoba Wam się to COŚ, bo wydaje mi się takie wyblakłe.
Nie, nie narzekam.
Komentarze postaram się nadrobić u KAŻDEGO KOMENTATORA.
Ja lecę czytać Harrego Pottera!
Także do next!
Xoxo

Melloniasta:*