20 Sesja

Dla Naty

- Idę na sesje - odpowiada mi echo - Leon?
Dużymi krokami przemierzam parkiet w kolorze orzecha i docieram do swojego salonu, gdzie na sofie siedzi mój chłopak z twarzą ukrytą w dłoniach.
Wycieram spocone dłonie o swoje ulubione jeansy w kolorze granatu i przysiadam obok szatyna. Atmosfera jest lekko napięta, trochę nakłamałam Verdasowi. Nie wie o Mike'u. Nie chcę mu wszystkiego mówić. Nie wie, kto dzwonił ostatniej nocy. Powiedział mi tylko, że martwi się o mnie i chce mojego dobra. Muszę wszystko wyjaśnić z nową rodzinką, a dopiero potem porozmawiam z Leonem. Narazie myśli, że mu nie ufam i nic do niego nie czuje. Tak nie jest. No nie całkowicie.
- Możemy już iść, spóźnię się. - Szepczę mu do ucha lekko je całując.
- Tak - tylko to słyszę w odpowiedzi.
Zabieram jeszcze torebkę i daję chwilę mojej ochronie. Ruszamy do siedziby Victoria's Secret, gdzie odbędzie się sesja promująca nową kolekcję na walentynki.

Dwie godziny. Tyle czasu jesteśmy na backstage' u sesji. I dokładnie tyle szatyn milczy. Siedzi smutny na sofie. Nikt ani nic go nie interesuje. Wygląda na takiego co postradał zmysły lub błądzi w innym świecie. Staram się zwócić na siebie jego uwagę. Chodzę w połowie naga, kręcę biodrami i szepczę do różnych ludzi słowa bez sensu,  byle by tylko na mnie spojrzał i zobaczył, że jest moim światem. On nadal siedzi. Wyczuwalne, że nie chodzi tu tylko o mnie. Co prawda dostał pewnego dnia jakiś telefon, po którym chodził przygnębieny, ale nie tak!
- Leoś, czy ten smutek to moja wina? - Ciekawość zwycięża i pytam go wyczekując odpowiedzi. Martwię się jego stanem.
Po upływie kilku chwil, dla mnie wieczności odpowiada.
- Violka, to nie tak. Po prostu muszę coś przemyśleć. Ty idź pozować naga przed jakimś zbokiem. Ja posiedzę tu i podaję, że mi to wisi.
- Hah, co najwyżej stoi. Oczywiście na mój widok.
- Jesteś tego pewna? Bo wiesz Twoje koleżanki też... - przerywa mu czułym pocałunkiem. Ja mu dam rozglądanie się! Cholerna natura faceta! Dzisiaj zobaczy i nie będzie mógł się mi oprzeć.
- Castillo! Sesja! Czekamy! - Odrywam się  od mojego chłopaka i staję przed kamerą. Nareszcie. W swoim żywiole!

Niby jest spokojnie. Niby jest dobrze. Pozory!!! Leon po prostu udaje przede mną, że jest dobrze. Widzę ten sztuczny uśmiech, wymuszane konwersacje ze mną. Ugh, a miało być tak pięknie! Chyba nic przede mną nie ukrywa. Zastanawiam się nad naszym związkiem jadąc w taksówce do restauracji, gdzie zjem kolację z rodzicami. Zaprosiłabym ich do siebie, ale Leon... Po prostu muszę z nimi porozmawiać bez świadków.
Docieram na miejsce, gdzie siadam w zarezerwowanej dla nas loży i w ciszy czekam na rodziców. Zjawiają się nieco spóźnieni, tłumacząc to mdłościami mamy. A tak, ciąża. Początki. Nadal nie mogę się z tym faktem pogodzić. Za niecałe osiem miesięcy będę mieć rodzeństwo. Popaprane to.
Po wstępnym przywitaniu się i wymienieniu błahymi nowinkami, przystępuje do prawdziwej rozmowy, dla której tu przyjechałam.
- A więc, mam do Was ważne pytanie i proszę o odpowiedź. - Po krótce przybliżam im historię poznania się z moim kuzynem i zadaje kluczowe pytanie. Czy jest to prawda?
Widzę jak patrzą po sobie i łapią swoje dłonie. Kelnerka podchodzi do naszego stolika, a ja po raz kolejny tego dnia odganiam ja ruchem prawej ręki. Już rozumie i odchodzi.
- Tak kochanie, ty i James macie kuzynostwo. - To zdanie odbija mi się cały czas w głowie jak ping-pong. Czyli to prawda.
- Z czyjej strony? - Pytam ostro.
- Mojej. - Znów głos zabiera tata.
Wzdycham, a atmosfera jest napięta. Po chwili znów zabieram głos.
- A więc opowiedz mi coś więcej. - To nie prośba, brzmi raczej jak rozkaz. Ale przecież należą mi się jakie kolwiek wyjaśnienia.
- Córciu... może innym razem. To nie rozm... - tchórz. Mój ojciec to TCHÓRZ! O matko! Czego jeszcze się dziś dowiem?
- Wolałabym to załatwić raz, a porządnie. - Daję mu do zrozumienia, że ma mi powiedzieć to tu i teraz.

Wracam do domu. Tam zastaję Verdasa. Wyczuwam piękny zapach kolacji. Widzę nakryty stół i mojego przystojniaka w bordowej koszuli i czarnych spodniach. Wszystko jest idealne. Pomimo, że byłam z rodzicami w restauracji, zamówiliśmy tylko wino. Na jedzenie nie miałam ochoty, dowiadując się, że rodzice Mike'a zostali zmiażdżeni przez ciężarówkę pewnej grudniowej nocy, pięć lat temu. Z entuzjazmem witam mojego romantyka i siadam do stołu. Verdas przygotował zapiekankę z warzywami, a do tego wino. Zjadam swoją porcję i dopiero teraz czuję jak wszystko mnie boli. Pewnie wypadało by wyjaśnić Leonowi co nie co na temat mojej rodzinki, ale dziś mam już dość. Przenosimy się na kanapę, a tam szatyn łapie mnie za dłoń i ją gładzi. Chce mi coś powiedzieć?
- Violu, wybacz moje zachowanie przez ostatni czas. Musiałem to sobie ułożyć. Ale już wszystko dobrze.
- Leoś czy coś się stało? Boże, tylko nie złe wiadomości.
- Będę wujkiem. - Mówi to z lekkim uśmiechem.
- Naprawdę? - Tyle udaje mi się wydusić z siebie, bo w pierwszej chwili nie wiem o kogo mu chodzi. Ale później rozumiem. Samantha? Niby jak?

Dwa dni później udaje mi się odwiedzić siostrę Leona w domu. Dowiedziałam się, że była chwilowo w szpitalu i wczoraj wróciła do rodziców. Ciąża to jak narazie dla niej drażliwy temat, więc przeszkolono mnie o czym mam rozmawiać. Oczywiście, że mam to gdzieś. Pukam do białych drzwi szatynki, ale nikt nie odpowiada. Po kolejnej serii stukań i nawoływań słyszę ,,chcę zostać sama''.
Po dziesięciu minutach nalegań, drzwi ustępują, a ja mogę wejść do królestwa siostry Leona. Widzę jej zapłakaną twarz i podpuchnięte oczy, nadal duże, ale już nie tak błyszczące jak kiedyś. Przytyłam ja mocno. Wiem, że tego potrzebuje. Kilka następnych minut spędzamy na zwykłych uściskach, kiedy to pozwalam wypłacać się dziewczynie na moich ramionach. Rozumiem, że to musi być dla niej cios.
- Tak chciałam zostać modelką, kim ważnych i już byłam u drzwi gdy stało się to! - Jej zachrypniety od płaczu głos kruszy mi serce. Współczuję jej. Daje jej słowo, że jej nie opuszczę i pomogę, gdy będzie mnie potrzebować. Po kilkudziesięciu minutach wchodzi szatyn. Również przytula siostrę. Nikt w domu nie wini jej za wydarzenia z ostatniej nocy. On mocno trzyma ją w ramionach, a ona szlocha mu w tors. Widać jak się kochają.
- Leon, a Viola mogłaby zamieszkać ze mną? - Już mam zaprotestować, bo nic o tym wcześniej nie słyszałam, ale chłopak nie daje mi dojść do słowa.
- Tak dziewczyny, od przyszłego tygodnia zamieszkacie u mnie.


 Witajcie aniołki!
Szybciej się nie dało (leń!!!)
No u góry to nic specjalnego, widać po komentarzach.
To nic. Dociągniemy do 30 i może coś nowego :D
Marnie mi idzie pisanie, ale się staram.
Kolejny już w drodze.
Trzymajcie się!
WYBACZCIE BRAK MIEJSC.
KOCHAM WAS!
Xoxo
Melloniasta:*