16 Jemioła

 

I’m ding to feel again
Oh, anything at all

Viola o tak! To imię usłyszałam dziś miliony razy, albo podnoszono na mnie głos, błagano lub po prostu Violowano. Teraz to Verdas stoi przed moim naszym pokojem i prosi żebym go wpuściła, przedtem była mama, brat i tata. Nikomu z nich nie otworzyłam. Początkowo szatyna też nie zamierzam wpuszczać, ale jest tak słodki jak prosi, że zmieniam zdanie i zapraszam go do mojego naszego pokoju. Od razu mnie przytula i gładzi po włosach. W końcu całuje w czoło i szepcze miłe słowa. Moje serce szaleje na te gesty, chce wyjść z piersi.
- Nie denerwuj się na nich Kicia, trudno stało się. Nie zmienisz tego.  - To pocieszające, ale ja sobie nie wyobrażam rodziców z małym dzieckiem. Mają już swoje lata.
- Tak, ale czy oni nie używają zabezpieczeń?
- Może lepsze doznania. - To nie jest śmieszne głupku!
- Napewno i dziecko za dziewięć miesięcy.
Kończymy ten temat i lądujemy na łóżku w swoich objęciach. Przymykam oczy, jestem padnięta. Zasypiam wtulona w moją ochronę.


Budzi mnie dźwięk sms- a, na jego treść zamieram.

Jak życie piękna? Widzę, że Leonek śpi u Twojego boku.
Dobrze go pilnuj...
Ładne ciałko, pamiętaj to Twoje narzędzie pracy, przykro było by je stracić, nie?
Z całuskami.
M.

Krew z twarzy odpłynęła mi w ułamku sekundy. Serce przyspieszyło swój rytm, a w głowie zaczęło mi szumieć. Wdech, wydech. Violetta, to tylko głupia wiadomość, jakieś tandetne żarty. Zapomnę o tym szybko. Muszę ochłonąć. Włączam moją ulubioną playlistę, zakładam słuchawki i przymykam powieki. Muszę się zrelaksować, choćby i w tym wariatkowie.

                                                    

      ***

Dzień jak co dzień, tyle czasu, a ja nic nie zrobiłam. James mówił mi o  kilku nowych propozycjach, ale na razie nie jestem w nastroju. Kilka dni temu miał miejsce pogrzeb mojej babuni. Nie chcę siedzieć już w domu, słuchać tych głupich historyjek mamy czy ciotki.
- Leon, wyjdźmy gdzieś. Proszę Cię, bo ja tu oszaleję.
- Super, chodźmy.
Szybko ubieram płaszcz w kolorze khaki i wygodne koturny. Pewnie wyciągnie mnie na jakiś spacer, nawet dobrze, dotlenię się. Po chwili szatyn też jest już gotowy, informujemy rodzinę o naszym wyjściu i już nas nie ma. W połowie drogi do celu, mówi mój ochroniarz, zakrywa mi oczy. Krzyczę, że nie chcę tego, więc bierze mnie na ręce i przeżuca mnie sobie przez ramie, na co piszczę. On tylko klepie mój tyłek i idzie sprężystym krokiem przed siebie. Gdy cała krew odpłynęła mi już do mózgu, on przystaje i ostrożnie stawia mnie na ziemię. Najpierw gromię go wzrokiem, potem rozglądam się wokoło. Kręci mi się w głowie. Verdas nadal mnie lekko podtrzymuje. Stoimy jakieś pięćdziesiąt metrów od lodowiska. Jest otwarte i przystrojone mikołajami, bombkami i innymi świątecznymi ozdobami. Z jednej strony jestem zachwycona, że Leon wpadł na taki pomysł, a z druiej strony czuję strach, ja przecież nigdy nie jeździłam na łyżwach!
- Uuu ładnie tu, ale chodźmy dalej, bo ja mym się na tym lodzie zabiła. - Śmieję się do 'mojego boy'a', na co on wzrusza ramionami.
- Kocico trafiłaś idealnie! Będę twoim instruktorem, będzie zaje... znaczy extra! - Rozpromienia się.
Robię smutną minę, on tylko łapie mój nadgarstek, po którym przebiega prąd. Zagryzam wargę i w tym samym momencie przechodzi mnie zimny dreszczyk.


Już jestem gotowa. Bilety na dwie godziny wykupione, rozgrzewka zrobiona, teraz najgorsze - jazda. Z szatynem uczę się podstaw w mgnieniu oka i niepewnie wkraczam na lód. Jest niewiele osób, bo zaczyna się ściemniać. Zaczynam żałować, że chciałam gdzieś wyjść. Na dygocących nogach wkraczam na taflę lodu. Uff... Verdas jedzie koło mnie. Ćwiczymy przy bandzie dobre pół godziny. Potem daję się wyciągnąć nieco dalej od barierek. Za rękę z Leonem czuję się bezpieczna i pewna. A gdy oddala się po coś ciepłego do picia, ja automatycznie ląduję na lodzie. Auć! Mój tyłek. Taa... Wesołych Świąt Violetta, i niech los zawsze Ci sprzyja mamroczę pod nosem wkurzona próbując wstać.... I niech los zawsze nam sprzyja Violu. Pomaga mi wstać i jeździmy dalej, aż czas nam się kończy. Super! Właśnie jak mi się zaczęło podobać! Siadamy przy stoliku i zamawiamy po ciepłej herbacie z przyprawami korzennymi. Oddycham głęboko. Verdas mówi, że musi gdzieś iść. Rozglądam się za nim. Naprawdę szatyn poświęca mi każdą wolną chwilę, własnie teraz przypominam sobie nasze pierwsze spotkanie, rodzinny bankiet i jego siostrę Samanthę, której udało się znaleźć pracę w modelingu. Jestem z niej dumna. Czuję szturchnięcie w plecy, odwracam się i widzę zielonookiego. Jak zawsze przystojny dobrze ubrany.
- A teraz czas na moją nagrodę. - Mówi z uśmiechem wskazując usta wygięte w cwanym uśmieszku.
- Nie ma takiej opcji Verdas, podziękuję Ci jakoś inaczej. A poza tym yyy... całuję się tylko pod jemiołą. - Dobrze wiem, że jej nie ma, więc wymyślam to na szybko.
On śmieje się gardłowo, aż przechodnie się odwracają.
- Oj, Violu, Violu, Violu. Masz i swoją jemiołę, noszę ją tak na wszelki wypadek w kieszeni. - Musze teraz wyglądać bardzo dziwnie z wielkimi oczami i otwartą buzią.
- Znaczy ja zapomniałam, nie całuję się pod je... - chłopak przerywa mi w połowie zdania pocałunkiem rzecz jasna. Jego wargi zapraszają mnie do zabawy, więc korzystam. Wstaję z ławki i już stoję z nim twarzą w twarz. Uśmiecham się lekko.
- Nagroda. - Ponagla Leon wskazując coś nad moją głową, patrzę w tamtym kierunku. Jemioła. Nieźle to zaplanował. Ma szczęście, że brakuje mi jego całowania. Wtapiam się w jego usta zachłannie i niespodziewanie, przez co Verdas chwieje się. Wplatam swoje dłonie w jego aksamitne włosy, on trzyma mnie mocno w talii. Czuję się jak księżniczka. Jego księżniczka.


- Dziękuję Ci za ten wieczór, odciągnąłeś mnie od problemów i zmartwień. - Ściskam jego dłoń.
Widziałam jak pare osób robiło nam zdjęcia, ale nie obchodzi mnie to. Nawet dobrze się składa,  będzie bardziej wiarygodnie, że z nim chodzę.
- Violetta, możesz mi mówić o wszystkim, znamy się już kilka miesięcy, spędzamy ze sobą mnóstwo czasu. - Mówi kojącym głosem. To mód na moje serce.
- No nie wiem, to dość osobiste.
- Dawaj, nie wypaplam nikomu, co prawda Ludmilą nie jestem, ale znamy się chyba na tyle, żebyś mogła mi ufać.
- A propo, wiesz, że Ferro jest w ciąży? - Zmieniam temat.
- Wiem, wracając do mojego pytania. - O jej! No ktoś wypisuje do mnie.  Jakiś M.  - Mówię, jakby to po mnie spływało, choć się boję.
- O cholera jasna!
- Leon co jest? Znasz tego kogoś?
- Tak Violu. Znam go aż za dobrze.  To może być mój stary znajomy. -  Tłumaczy mi.
Jezu jak to możliwe, szatyn zna osobę, która mnie nęka?! To kim on był w młodości?
Tyle pytań, a tak mało odpowiedzi.

Witajcie Aniołki! 
Postanowiłam, że dziś rozdział napisze i dałam radę. 
Mamy grudzień, święta i jemiołe.  O jak miło. 
Ja jeszcze dwa dni i wolne. A wy? 
Święta już tuż, tuż! 
Byliście grzeczni? Ho,  ho! 
Ja dodam coś dopiero po świętach, więc już dziś życzę Wam wszystkiego  najlepszego, spokojnych świąt z rodziną, mnóstwo dobrego jedzenia i radości. Niech w te piękne dni spełnią się Wasze najskrytsze marzenia. 
No wszystkiego najlepszego dla moich Aniołków! Kocham Was. 
A no i 1oo lat naszemu Jorge! 
Czekam na lawinę komentarzy. 
Rozdziału nie dedykowałam nikomu, uważam, że mi nie wyszedł. 
P. S Nie proście nazie o miejsca. Nie mam do tego głowy. 
Czekam na opinie i do next. 
A dziu papa! 

Melloniasta :*